مشاهدات دنباله دار هارتلی ۲ نشان داده که این دنباله دار متشکل از آب منجمدی است که ترکیب شیمیایی اش مشابه با آب اقیانوس های زمین است. این امر، این ایده را تقویت می کند که دنباله دارها منشأ آب اقیانوس های زمین هستند.
به گزارش بیگ بنگ، وقتی زمین در مراحل اولیه ی منظومه ی شمسی یعنی حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش شکل گرفت، در واقع توپ گداخته ای از سنگ بود. هر آبی که در آن وجود داشت تبخیر شد و به جهانی خشک و بی آب و علف تبدیل شد که این پرسش را مطرح می کند: اقیانوس ها از کجا آمده اند؟ این موضوع بسیار مورد بحث قرار می گیرد و برخی از دانشمندان پیشنهاد می دهند که آب اقیانوس ها از یک اتمسفر ضخیم و اولیه فشرده شده است و دیگران این ایده را ترویج می دهند که از دنباله دارها و شهاب های آسمانی که به زمین برخورد کرده و تشکیل شده اند.
به نظر می رسد دنباله دارها بیشتر از آب منجمد تشکیل شده باشند. اما اندازه گیری های قبلی نشان داده اند که ذرات متشکل آب در دنباله دارها با آب اقیانوس های زمین متفاوت هستند. آب مولکولی است که هیدروژن و اکسیژن را به هم متصل می کند، اما هیدروژن می تواند جایگزین نسخه ی مشابهی به نام دوتریوم شود. این آب «سنگین» از لحاظ شیمیایی یکسان است، اما از لحاظ نوری که از خود منتشر می کنند متفاوت هست.
این مطالعات قبلی حاکی از آن بودند که دنباله دارها دارای دو برابر دوتریوم بیشتری از آب اقیانوس های زمین هستند که نشان می دهد این آب نسبت به آب اقیانوس های زمین در شرایط متفاوتی تشکیل شده است. اما هارتلی ۲ (نامگذاری رسمی ۱۰۳P / هارتلی ۲) با دنباله دارهایی که قبلأ بررسی کردیم متفاوت است و در فاصله ی بسیار دورتری از خورشید تشکیل شده است. آبزارآلات HIFI هرشل برای مطالعه ی هارتلی ۲ استفاده شده اند و کشف کردند که نسبت دوتریوم به هیدروژن در آب دنباله دارها با آب اقیانوس های زمین یکسان است. اندازه گیری هارتلی ۲ به وسیله ی تلسکوپ فضایی هرشل و احتمالأ فقط از طریق دنباله داری که در خارج از منظومه ی شمسی تشکیل شده است میباشد و این ایده را تأیید کرده که دنباله دارها مسئول بیشتر آب های زمین هستند.
اکثر دنباله دارها که می بینیم تقریبا در فاصله بین خورشید ، مشتری و زحل تشکیل شده اند و سپس به دورترین نقطه از منظومه شمسی به ابر اورت پرتاب شده اند. سپس آنها به وسیله فعل و انفعالات قسمتهای داخلی منظومه شمسی به اعماق فضا بازگردانده شده اند. هرچند هارتلی ۲ در کمبربند کوپییر و در منطقه ای دورتر از مدار نپتون به مانند اشیایی مثل پلوتو شکل گرفته است.
منظومه ی شمسی در سه مقیاس مختلف
هرشل اکنون در حال مطالعه ی دنباله دارهای بیشتری است تا مشاهده کند که آیا هارتلی ۲ دنباله داری عجیب در خارج است یا دنباله داری مشابه با ویژگی یکسان است. این مشاهدات نشان دادند که دنباله دار هارتلی ۲ در اواخر سال ۲۰۱۰ به زمین نزدیکتر شد. در همین زمان بود که فضاپیمای EPOXI ناسا پروازی با ارتفاع کم در نزدیکی دنباله داری انجام داد.
منبع: http://www.dailygalaxy.com/my_weblog/2013/08/-origins-comet-hartley-2