ایران اکازیون:در ۲۴ اکتبر ۲۰۱۲ رصدخانه های سراسر جهان انفجار ستاره ای بزرگ بنام GRB121024A واقع در صورت فلکی نهر را به ثبت رساندند. رصدخانه جنوبی اروپایی با استفاده از تلسکوپ بسیار بزرگ ( VLT ) واقع در کویر آتاکاما در شیلی موفق به ثبت و اندازه گیری این رویداد شد که ۱۱۰۰۰ میلیون سال قبل اتفاق افتاده بود، بازسازی این انفجار می تواند نحوه شکل گیری سیاهچاله ها را مشخص کند.
هیچ رویداد ی در جهان از نظر انرژی و شدت قابل مقایسه با انفجار ستاره ای و انفجار پرتو های گاما* (GRB) نیست. در تنها یک ثانیه انفجار پرتو گاما می تواند مقدار انرژی صدها ستاره مانند خورشید را در طول زندگی یک میلیارد ساله شان ساطع کند. ستاره شناسان می گویند این انفجارها در ستاره هایی پرجرم تر و صدها برابر بزرگتر از خورشید رخ می دهند.
از آنجایی که این ستاره ها پرجرم هستند و مانند ستاره های عادی منفجر نمی شوند با سرعت بسیار مانند توپی خالی و منفجر می شوند. این انفجار داخلی ستاره ها توسط مدل های تئوریک بسط داده شده و مشابه یک چرخش بزرگ است که مانند راه آبی که به چاه حوض کشیده می شود. در نهایت یک سیاهچاله از پس این انفجار متولد می شود. این انرژی با انفجارهای کیهانی بیرون داده می شود و توسط دو جت های سیاهچاله ساطع می شود، که با محور چرخش ستاره های در حال مرگ هم ردیف است.
همه این ستاره ها دارای میدان مغناطیسی هستند و به چرخش سریع آنها شدت می دهد. در مورد سقوط این ستاره ها به داخل سیاهچاله مرکزی، میدان های مغناطیسی به دور محور چرخش ستاره ها می چرخد و در طول سقوط ستاره با یک چشمه مغنایسی قدرتمند و یک دافعه در محیط سیاهچاله روبرو می شود که تاثیرات آن می تواند در فاصله میلیاردها کیلومتری حس شود. این سناریو پیچیده پیش بینی نور ساطع شده در طول انفجار ستاره ای برای اولین بار مشاهده شد، یک نور مدور قطبی شده که بطور مستقیم اخیرا از ایجاد یک سیاهچاله در برد بیرونی کائنات ایجاد شده و توسط مدل های نظری تایید شده است و قطبش دایره ای نور در چنین سطح بالایی تاکنون تشخیص داده نشده بود و شناسایی این توسط چند منبع نشان می دهد یک رویداد فوق العاده است.
منبع :Dailygalaxy
* انفجار پرتوی گاما :انفجار پرتو گاما یا فوران پرتو گاما ( Gamma-ray burst) به فوران ناگهانی و شدید پرتو گاما در اعماق کیهان گفته می‌شود. این پدیده ده‌ها سال به عنوان یکی از پدیده‌های مرموز اخترشناسی شناخته می‌شد. امروزه معلوم شده‌است که برخی از این انفجارها مربوط به ابرنواخترها، و برخی دیگر مربوط به مگنتارها هستند. کشف این انفجارها به دهه ۱۹۶۰ باز می‌گردد. در این زمان تعدادی از ماهواره‌های نظامی بادبان که برای ردیابی انفجارهای هسته‌ای اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی از سوی ایالات متحده آمریکا به جو زمین پرتاب شده بودند، به جای تشخیص انفجار هسته‌ای بر روی زمین، انفجاری بسیار نیرومند تر را در پشت خود و در ژرفای کیهان یافتند. ماهواره‌های نظامی بادبان به منظور آشکارسازی انفجارهای هسته‌ای ناقض قرارداد ممنوعیت آزمایش‌های هسته‌ای طراحی و پرتاب شده بودند. تا سال ۱۹۹۰ هیچ یک از منابع این پرتوها کشف نشده بود و تنها چیزی که دانشمندان در مورد سرچشمهٔ آنها می‌دانستند این بود که آنها از فضای بیرون جو زمین سرچشمه می‌گیرند.
