ایران اکازیون:دانشمندان مدت طولانی است که منتظر لحظه ترک فضاپیمای ویجر ۱ از منظومه شمسی بودند، بالاخره ناسا اعلام کرد که ویجر ۱ از یک سال پیش وارد فضای بین ستاره ای شده است! در واقع شاهد اصلی ترک ویجر ۱ شراره های خورشیدی میباشند که از یک سال پیش تاکنون به فضا پرتاب شده و هم اکنون به ویجر رسیدند و ترک ویجر از منظومه شمسی را قطعی می کنند. این یک رویداد و روز تاریخی برای اکتشافات جدید فضایی می باشد، تبریک و بدورد ویجر.
در فوریه ۲۰۱۲، آرایه ای با خط مبنای بسیار بلند(VLBA) در حدود ۵۰۰۰ مایلی که توسط رصدخانه ملی ستاره شناسی رادیویی به ثبت رسیده ،یک تصویر رادیویی از سیگنال ویجر ۱ گرفت. اگرچه در آن زمان، چندان خبری از ورود ویجر ۱ به فضای میان ستاره ای در میان نبود.
فرستنده اصلی ویجر ۱ حدودا ۲۲ وات، توان دارد، نیرویی برابر با یک رادیویی معمولی و یا لامپ یخچال . اگر چه سیگنال ویجر ۱ با استانداردهای ارتباطات بی سیم مدرن فوق العاده ضعیف میباشد، اما در مقایسه با زمانی که به اجرام طبیعی با تلسکوپهای رادیویی مورد مطالعه رصد می شود، سیگنالش روشن میباشد.
این تصویر از سیگنال ویجر ۱ را تلسکوپ رادیویی VLBA در ۲۱ فوریه ۲۰۱۳ به ثبت رسانده است. در آن زمان، ویجر ۱۱.۵ میلیارد مایل ( ۱۸.۵ میلیارد کیلومتر) فاصله داشت.
بزرگی این تصویر حدود ۵ ثانیه ی قوسی است، یک ثانیه قوسی اندازه ظاهری برابر با یک سکه ۱ پنی دارد. که از فاصله ۲.۵ مایلی ( ۴ کیلومتری ) دورتر دیده می شود. کشیدگی شکل نتیجه پیکربندی آرایه تلسکوپ رادیویی است.
دستگاه امواج پلاسما که روی فضاپیمای ویجر ۱ ناسا نصب شده بود، صداهایی که فضای میان ستاره ای از پلاسمای چگال را به لرزه در آورد را به کمک آشکارساز موج پلاسمای خود که در آنتن ۱۰ متری‌اش نصب شده است ثبت کرد و آن را به زمین فرستاد. دانشمندان با بررسی این موج موفق شدند چگالی پلاسمای محل حضور ویجر را محاسبه کنند. یک سال رسیدن این ذرات به فضاپیمای ویجر طول کشید و در نتیجه آن اطلاعاتی برای اندازه گیری میزان تراکم پلاسما در محل ویچر فراهم شد. این پلاسماها ابرهایی از باد ذرات خورشیدی بودند که حدود ۱۳ ماه پیش از خورشید به فضا دمیده شده و پس از گذشت این مدت به ویجر رسیده بودند.
Read More : http://spaceweather.com/archive.php?view=1&day=12&month=09&year=2013
http://science.nasa.gov/science-news/science-at-nasa/2013/12sep_voyager1/