ایران اکازیون:فضا آکنده از ستارگانی مشابه خورشید ما است. ستارگانی که اطراف ما جمع شده‌اند در کهکشانی قرار دارند که راه شیری می نامیم. کهکشان‌ها خود در خوشه‌های کهکشانی جمع شده‌اند و خوشه‌ها، اَبَر خوشه‌های کهکشانی را تشکیل می دهند.
چیزی که امکان مشاهدۀ جهان را در اختیار ما می گذارد، نور است. اما نور به صورت بلافاصله و فوری منتشر نمی شود. در مورد بسیاری از پدیده‌های اخترشناسی، نور این اجرام میلیون‌ها یا حتی میلیاردها سال طول می کشد تا به ما برسد. این واقعیت عمیقا بر دید ما از کیهان تاثیر می گذارد، در واقع آنچه مشاهده می کنیم همواره تصاویری از گذشته است.
تا اوایل دهه‌ی ۱۹۹۰ سیارات شناخته شده توسط انسان فقط محدود به منظومۀ شمسی بود؛ اما اخترشناسان توانستند تا سال ۲۰۱۸ بیش از ۴۵۰۰ سیارۀ فراخورشیدی را در کهکشان راه شیری مشاهده و تایید کنند. اما میدانیم که تعداد سیارات در کیهان و سایر کهکشان‌ها بسیار بسیار بیشتر از این تعداد است. در جهان قابل مشاهده بیش از دو تریلیون کهکشان وجود دارد، در هر کهکشان حدود ۴۰۰ میلیارد ستاره وجود دارد، چند برابر این تعداد هم سیاره و قمر وجود دارد که حداقل تعدادی از آنها می توانند از حیات پشتیبانی کنند، به نظر می رسد تنهایی ما در کیهان امری بعید است!
در واقع هر کشف جدید نه تنها چیز بیشتری درباره کیهان روشن نمی سازد، بلکه صرفا نشان می دهد که چقدر هنوز باید بیاموزیم. مانند کسی که در یک غار تاریک بیدار می شود و فقط با یک شمع می خواهد تاریکی را پس بزند. آن روشنایی ضعیف فقط کمی از کف غار و اطراف را آشکار می کند. وقتی یک چراغ قوه پیدا شود امید افزایش می یابد، اما روشنایی افزون شده فقط دیوارهای غار را آشکار می کند و تا حدودی گستره‌ای از تاریکی را کم می کند. تا کجا تاریکی گسترده است؟ ما اکنون می خواهیم بدانیم کجای کیهانیم و چرا بیشتر کیهان از ماده ساخته نشده و فقط ۴ درصد از ماده است و ۹۶ درصد کیهان از انرژی تاریک و ماده تاریک ِ ناشناخته و مرموز تشکیل شده است.
