ایران اکازیون:طبق یک پژوهش جدید، ماه نزدیک‌ترین “ماهواره طبیعی” زمین هنگامی که سرد و منقبض می‌شود قادر به تولید لرزه‌های شدیدی است.
مجموعاً پنج لرزه‌نگار توسط فضانوردان آپولو ۱۱، ۱۲، ۱۴، ۱۵ و ۱۶ بر روی سطح ماه قرار داده شد. این لرزه‌نگارها پیش از آن که در سال ۱۹۷۷ از کار بیافتند ۲۸ ماه‌لرزه را با موفقیت ثبت کردند که احتمالاً ناشی از اصطکاک در گسل‌های ماه بوده است. ماه‌لرزه‌هایی که در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ ثبت شدند سطح ماه را با قدرتی برابر با دو تا پنج ریشتر در زمین لرزاندند.
محققان این مطالعه جدید الگوریتمی را توسعه دادند که به آنها اجازه می‌دهد تا مرکز این لرزه‌ها را دقیقاً مشخص کنند. مشخص شد که مرکز ۸ ماه‌لرزه در عمق ۳۱ کیلومتری در ناحیه گسل‌های رانشی بوده است. این ساختارهای چشمگیر که از لحاظ ظاهری شبیه به صخره‌ها در زمین هستند می‌توانند کیلومترها طول و هزاران متر ارتفاع داشته باشند.
از هشت ماه‌لرزه‌ای که نزدیک به گسل‌های رانشی رخ داده‌اند، شش تای آنها زمانی اتفاق افتاده‌اند که ماه در دورترین فاصله مداری خود با زمین قرار داشته است. این نقطه که به نام نقطه اوج شناخته می‌شود، دوره‌ای است که در آن جاذبه زمین بیشترین تأثیر یا فشار را در ساختار ماه ایجاد می‌کند.
تصاویر LRO نشان می‌دهد که ماه هنوز فعال است. به عنوان مثال، لکه‌های روشنی در نزدیکی گسل‌های ماه مشاهده می‌شوند که پس از مدتی تغییر می‌کنند.”نیکلاس شمر” استادیار زمین شناسی در دانشگاه مریلند می‌گوید: این یافته‌ها برای من بدین معنی است که ما باید به ماه بازگردیم. ما از مأموریت‌های آپولو بسیار آموختیم، اما آنها خیلی سطحی کار کردند. با شبکه‌ای بزرگ‌تر از لرزه‌نگارهای مدرن می‌توانیم پیشرفت‌های بزرگی در درک ماه داشته باشیم. این مطالعه در مجله Nature Geoscience منتشر شده است.
سایت علمی بیگ بنگ / منبع: newatlas.com