ایران اکازیون:برخی دانشمندان معتقدند که برای معکوس کردن روند تغییرات آب و هوایی بسیار دیر شده و بزودی زمین به محل غیرقابل سکونت تبدیل خواهد شد. جهان بسیار وسیع است و در مدار صدها هزار ستاره در کهکشان‌های مختلف، میلیون‌ها سیاره وجود دارند که برخی از آنها از قابلیت احتمالی زیست‌پذیری برخوردار هستند، اما یافتن جهان دیگری برای سکونت و نجات نسل بشر بسیار دشوار است و به همین منظور ایده ی ساخت سکونتگاه های فضایی می تواند تنها راه نجات انسان محسوب شود.
در تصویر زیر یک سکونت گاه حلقوی شکل فضایی چند طبقه نشان داده که شامل قسمت های مسکونی، تفریحی و صنعتی می باشد، قطارها طول سکونت گاه و آسانسورها فاصله ی بین طبقات را طی می کنند. با وارد کردن خاک از ماه و دیگر اجرام منظومه شمسی، می توان منظره ی سطح سکونت گاه را مانند زمین شکل داد که در آن خانه های مسکونی زمین مانند ایجاد کرد. تولید فشرده و کنترل شده محصولات کشاورزی با روش های آبیاری کم مصرف و پربازده، می تواند غذای لازم برای هزاران سکنه سکونت گاه را فراهم آورد.
طرح دیگری برای سکونت گاه فضایی، توسط اونیل بین سال ۱۹۷۴ تا ۱۹۸۹ پیشنهاد شده است و مشتمل بر یک استوانه توخالی تحت فشار، به قطر ۶ کیلومتر و طول ۳۰ کیلومتر است که حول محور استوانه در هر ۱۱۰ ثانیه یکبار دوران می کند. امتداد محور استوانه به سمت خورشید جهت داده می شود. همانطور که در شکل دیده می شود، دیواره های استوانه ای شکل این سکونت گاه سه قسمت شفاف دارند، که نور خورشید می تواند از طریق آینه های بازتابی ، از این قسمت های شفاف عبور کرده و سه ناحیه به نام « دره ها » را روشن سازد. با کنترل و تنظیم سطوح آینه ها، می توان کاری کرد که خورشید طبق زمین، در ۲۴ ساعت یکبار طلوع و یکبار غروب کند و حتی می توان با تنظیم درجه حرارات به موازات آینه ها، فصول زمینی را بازسازی نمود.
همان طور که به آسانی حدس زده می شود، اشکال سکونت گاه استوانه ای، امتداد محور آن است که با گردش به دور خورشید در مدار خاص خود، تنظیم محور استوانه به سمت خورشید به هم می خورد. برای اصلاح این اشکال، اونیل دو استوانه مشابه هم در نظر گرفته که در جهت عکس هم دوران می کنند و از طریق سازه های نازک پایه به یکدیگر متصل می باشند. در این سامانه دو استوانه ای، می توان محورهای دوران را همواره به سمت خورشید قرار داد.
در پروژه تحقیقاتی سکونت گاه فضایی اونیل که با حمایت ناسا انجام شده می توان ابرها را در ارتفاع ۱ کیلومتری از سطح استوانه تشکیل داد. خاک از ماه یا سیارک نزدیک زمین تامین گردیده و برای ساختن سطح زمین و محوطه و منظره ی آن و نیز زمین های کشاورزی در داخل سکونت گاه، به آنجا حمل می شود، تا محیطی مشابه محیط زمین در داخل آن ایجاد شود. علاوه بر آن، این نوع سکونت گاه های اصلی همیشه در اطراف خود تعدادی سکونت گاه های کوچک خدماتی خواهند داشت که می توان آنها، هر نوع شرایط محیطی بهینه برای تولیدات کشاورزی را ایجاد نایند.
سکونت گاه های حلقوی و استوانه ای می توانند جمعیتی در حدود ۱۰ هزار تا بیش از ۵۰۰ هزار نفر را در خود جای دهند. این سکونت گاه های فضایی عملا تبدیل به دنیاهای کوچک مخصوص خود خواهند شد و بعنوان مراکز ساختمانی اصلی برای اجرای انواع پروژه های ساخت سکونت گاه های فضایی و ایستگاه های خارجی سیارات، قمرها و سیارک ها عمل خواهند کرد. آنها به کارگاه هایی برای ساخت نیروگاه ها و اسکله هایی برای مونتاژ سفینه های فضایی مجهز خواهند گردید. بی اغزاق می توان پیش بینی نمود که تعداد کثیری از سکونت گاه های نوع اونیل با میلیون ها سکنه در پهنه ی وسیعی از منظومه شمسی شناور خواهد بود و هر نوع محصول تجاری قابل تولید در آنها را که اقتصادی باشد، تولید و صادر خواهند کرد و کاملا خود اکتفا و مستقل خواهند بود.
اما فواصل بسیار وسیع بین ستارگان و محدودیت سرعت نور و سرعت پایین فضاپیماها، امکان دسترسی به این مناطق را غیرممکن می‌سازد. یک منطقه قابل سکونت در فضا به معنای سیاره‌ای دارای آب در مدار ستاره‌ای شبه خورشید است؛ اما برای سکونت بشر به چیزهایی بیش از آب نیاز است. جو و اکوسیستم زمین که در هیچ سیاره دیگری مشاهده نشده است، عامل تکامل منحصر بفرد بر روی این سیاره محسوب می‌شود؛ بنابراین یک محیط قابل سکونت برای انسان نیازمند ساخت جو و زیست کره است.
نویسنده و ترجمه: سمیر الله وردی / سایت علمی بیگ بنگ
منابع بیشتر: