ایران اکازیون:نقش تأثیرگذار سیاره مشتری و تغییرات جوی حاصل از نیروی گرانشی آن روی کره زمین توسط محققان و دانشمندان ناسا ارزیابی شد. طبق گزارش پژوهشگران و ستاره‌شناسان ناسا، به‌رغم فاصله ۷۷۸ میلیون کیلومتری از خورشید، نیروی جاذبه ابرغول گازی به حدی بوده که روی سیارک‌ها، ستارگان دنباله‌دار و تحولات جوی در زمین تأثیر زیادی داشته است.
دانشمندان معتقدند میلیاردها سال پیش نیروی جاذبه مشتری نخستین علائم حیات‌بخش در محیط زمین را به‌وجود آورده است و نقش بسزایی در تنوع آب و هوایی در زمین گذاشته است. مشتری می‌تواند ۱۳۰۰ زمین را درخود جای دهد. با این وجود این جرم زیاد، چگالی مشتری در حدود یک چهارم چگالی زمین می‌باشد زیرا بیشتر سیاره از عناصر سبک هیدروژن و هلیوم ساخته شده‌است. گردش آن به دور خورشید ۱۲ سال زمینی به درازا می‌کشد، اما چرخش آن به دور خود تندتر از هر سیارهٔ دیگری در منظومه خورشیدی تنها به ۹ ساعت و ۵۶ دقیقه نیاز دارد. به دلیل گرانش بسیار قوی مشتری که قوی ترین میدان مغناطیسی را در منظومه شمسی داشته و ۱۴ بار نیرومندتر از زمین می‌باشد.
گازهای هلیوم و اکسیژن بخش بسیار زیادی از مواد ترکیبی این غول کیهانی را تشکیل می‌دهند اما بارزترین ویژگی مشتری، لکه سرخ‌گون و بزرگ آن است که همانند گردبادی بی‌وقفه جریان دارد و رنگ لکه پیوسته تغییر می‌کند. محققان بر این باورند که وجود کم فسفر و گوگرد در کریستال‌های آمونیاک دلیل تحول رنگ لکه است. این طوفان قطری سه برابر قطر زمین دارد و مدت طولانی است که به دور مشتری در حرکت است و سرعت حرکت آن به حدود ۳۵۰ مایل بر ساعت می رسد. ابعاد لکه سرخ ۲۴۰۰۰ تا ۴۰۰۰۰ کیلومتر در جهت شرق به غرب و ۱۲۰۰۰ تا ۱۴۰۰۰ کیلومتر در جهت شمال به جنوب است. این لکه در اصل یک طوفان چرخنده دائمی در ناحیه °۲۲ در جنوب استوای مشتری است که دست کم ۴۰۰ سال است که وجود دارد و احتمالاً ۳۴۲ سال دیگر نیز ادامه خواهد داشت.
با این حال برای کشف حقایق مشتری و راز لکه و جو آن دانشمندان همچنان در حال تحقیق هستند. مشتری سیاره ای گازی و از نظر ترکیبات مانند یک ستاره است. در واقع، اگر حدود ٨٠ برابر بیشتر از جرم اکنونش جرم داشت، به یک ستاره تبدیل می شد. این سیاره دارای ۶۳ ماه است که ۱۶ ماه آن قطری بیش از ۱۰ کیلومتر دارند. چهار ماه از بزرگترین ماه‌های مشتری به ترتیب دوری از این سیاره عبارتند از: آیو، اروپا، گانیمد و کالیستو. این چهار ماه را قمرهای گالیله‌ای می‌نامند زیرا ستاره‌شناس ایتالیایی گالیله آنها را در سال ۱۶۱۰ به وسیله اولین تلسکوپ پیدا کرد. محققان امیدوارند با درک ساز و کار غول های گازی از جمله مشتری و تاثیر آب و هوایی بر سیارات اطرافشان، بتوانند سیاره های قابل سکونت بیشتری را در خارج از منظومه شمسی جستجو کنند.