استاد سابق دانشگاه کمبریج انگلیس گفت: «بوزون هیگز» (معروف به ذره خدا) در سطوح بسیار بالای انرژی می تواند باعث نابودی ناگهانی فضا و زمان شود. وی افزود: درصورتیکه دانشمندان، بوزون هیگز را تحت فشار زیاد قرار دهند می تواند موجب بروز یک تاخیر خلاء فاجعه بار شود. هاوکینگ گفت: بروز چنین فاجعه ای در حال حاضر بسیار بعید است زیرا فیزیکدانان اکنون از یک شتاب دهنده ذرات به اندازه کافی بزرگ برای انجام این آزمایش برخوردار نیستند.
این فیزیکدان نظری، افکار خود را در مورد بوزون هیگز در مقدمه یک کتاب جدید با عنوان «Starmus» نوشته است؛ این کتاب جمع آوری از سخنرانی های دانشمندان و ستاره شناسان از جمله «نیل آرمسترانگ»، «باز آلدرین»، «ملکه گیتاریست برایان» است. پروفسور هاوکینگ در این کتاب نوشته است: پتانسیل هیگز دارای ویژگی های نگران کننده است به صورتی که جهان می تواند با یک حباب از خلاء واقعی که با سرعت نور در حال گسترش است تحت یک فروپاشی فاجعه بار قرار گیرد. این اتفاق می تواند در هر زمانی بیافتد و ما از وقوع آن مطلع نخواهیم شد.
«فرانسوا آنگلر» از بلژیک و «پیتر هیگز» از بریتانیا به دلیل کشف «بوزون هیگز» (معروف به ذره خدا) برنده جایزه نوبل ۲۰۱۳ فیزیک شدند. نقش این ذرات در نظریات موسوم به «مدل های استاندارد فیزیک» بسیار کلیدی است چون دلیل شکل گیری تمام ساختارهای ساده و پیچیده و به وجود آمدن مواد و اجرام را توضیح می دهد.
به گفته دانشمندان دلیل اصلی نام گذاری «ذرۀ خدا» یا بوزون هیگز بیشتر به شوخی شبیه است و نباید آن را جدی گرفت. داستان از این قرار است که لئون لدرمن، برنده‌ی جایزه‌ی نوبل فیزیک ۱۹۸۸ کتابی می‌نویسد در سال ۱۹۹۴ در باره‌ی ذره‌ی “هیگز” و در آن شرح می‌دهد که با همه‌ی کوشش‌هایی که فیزیکدانان کرده‌اند تا چه اندازه به دام انداختن این ذره سخت است. عنوان کتاب را هم به انگلیسی می‌گذارد «The Goddamn Particle» یعنی «ذره‌ی لعنتی». ناشر کتاب به این عنوان ایراد می‌گیرد که «لعنتی» چندان جالب نیست و «Goddamn» که در انگلیسی به معنای لعنتی است را کوتاه می‌کند و به «God» تبدیل می‌کند، یعنی «خدا». پس می‌بینید که چطور پای ذره خدا به وسط می‌آید، ذره ای که مسئول جرم دار شدن ماده است.