از آنجا که نمی‌شود یک دستگاه ناظر یا تعمیرکار را ۱۸.۵ میلیارد کیلومتری زمین(جایی که اکنون ویجر ۲ واقع است) برای بررسی آن فرستاد، “ویجر ۲” به گونه‌ای طراحی شده است که با ورود به حالت کم مصرف، به طور خودکار در برابر این شرایط واکنش نشان دهد و از آسیب دیدگی جلوگیری کند. مهندسان مستقر در ناسا می‌توانند با این کاوشگر ارتباط برقرار کرده و سعی کنند مشکل را برطرف کنند.
مهندسان از تاریخ ۲۸ ژانویه موفق به خاموش کردن یکی از آن سامانه‌های پرمصرف شده‌اند که اجازه می‌دهد برخی از ابزارهای علمی کاوشگر فعال شوند. مهندسان در حال حاضر در حال تجزیه و تحلیل داده‌ها هستند تا وضعیت بقیه سامانه‌ها را دریابند و نحوه خاموش کردن سامانه دوم و بازگشت کاوشگر به کار عادی را بررسی کنند.
“ویجر ۲”(Voyager ۲) یک کاوشگر فضایی بی‌سرنشین میان‌سیاره‌ای است که در ۲۰ اوت ۱۹۷۷ در قالب برنامه “ویجر” برای مطالعه سیاره‌های خارجی منظومه شمسی و همچنین فضای میان‌سیاره‌ای توسط ناسا به فضا پرتاب شده است. این کاوشگر ۷۲۲ کیلوگرمی تا تاریخ ۲۹ ژانویه ۲۰۲۰ به مدت ۴۲ سال و ۵ ماه و ۹ روز در مأموریت بوده و همچنان به ارسال پیام ادامه می‌دهد. اگرچه “ویجر ۲” شانزده روز پیش از “ویجر ۱” به فضا پرتاب شد، اما به دلیل داشتن مسیر متفاوت که در نهایت پرواز از کنار اورانوس-نپتون را ممکن می‌ساخت، توسط همتای خود “ویجر ۱” پشت سر گذاشته شد.
ماموریت “ویجر ۲” بررسی و مکان‌یابی مرزهای منظومه شمسی شامل کمربند کویپر، هلیوسفر و فضای میان‌ستاره‌ای است. این فضاپیما نخستین فضاناوی بود که از سیاره‌های غول یخی یعنی اورانوس و نپتون دیدار کرد. “ویجر ۲” در ۲۹ ژوئن ۱۹۷۹ به برجیس رسید و همچنین در ۲۶ اوت ۱۹۸۱ از کنار کیوان و در ۲۶ ژانویه ۱۹۸۶ از کنار اورانوس گذر کرد.
سایت علمی بیگ بنگ / منابع: space.com , NASA