پرتاب موشک برای ۱۰ خرداد ۹۹ برنامه‌ریزی شده است. ۲ دقیقه و ۳۳ ثانیه پس از پرتاب، موتور طبقه اول خاموش شده و آن قسمت جدا می‌شود. سپس این قسمت به صورت عمودی روی یک سکوی افقی مخصوص در دریا فرود می‌آید.
دراگون پس از آن به حرکت خود با حفظ طبقه دوم ادامه خواهد داد که آن هم ۱۲ دقیقه پس از پرتاب از بدنه جدا می‌گردد. دراگون به یک سامانه دورکننده خودکار مجهز است. اگر برای این موشک مشکلی پیدا شود، موتورهای قدرتمند این سامانه که در دراگون تعبیه شده می‌توانند خیلی سریع آن را حرکت داده و از موشک دور کنند تا در اقیانوس سقوط کند.
یک سامانه بزرگ هشدار و امداد و نجات فضانوردان نیز در سواحل اقیانوس اطلس تا سوی دیگر آن در نزدیکی ایرلند پیش‌بینی شده که در صورت بروز هر گونه مشکلی برای دراگون و پرتاب فضانوردان از درون محفظه، فعال می‌شود. هواپیماها و بالگردهایی نیز با امدادگران چترباز آمادگی دارند که بسته به زمان بروز مشکل و این که فضانوردان در کجا فرود بیایند، وارد عمل می‌شوند.
پس از پرتاب موشک فالکون ۹ این دو فضانورد سوار بر سفینه دراگون مسیری مداری ۱۹ ساعته‌ای را طی می‌کنند تا به سه نفر سرنشین ایستگاه فضایی بین‌المللی بپیوندند. این ایستگاه با سرعت ۲۷ هزار کیلومتر در ساعت و در ارتفاع حدود ۴۰۰ کیلومتر بالاتر از سطح دریا، به دور زمین می‌چرخد. فضاپیما برای کنترل نهایی اتصال به ایستگاه فضایی، در نزدیکی این مهارگاه فضایی متوقف شده و سپس به طور خودکار به آن وصل می‌شود.
مدت دقیق اقامت فضانوردان در این مأموریت مشخص نشده است. حداکثر توان اقامت دراگون در فضا ۱۱۴ روز، یعنی اندکی بیشتر از ۱۶ هفته است، اما مدیر ناسا می‌گوید که فضانوردان ممکن است در اوایل ماه اوت باز گردند. دراگون در چند بعد در زمان بازگشت بعد از جدا شدن از ایستگاه فضایی به کمک سپر حرارتی خود به جو باز می‌گردد. این سفینه در حالی که ۴ چتر بزرگ حرکت آن را کند می‌کنند در اقیانوس اطلس در سواحل فلوریدا فرود می‌آید. قبلا فضاپیمای آمریکایی آپولو از همین روش برای فرود اقیانوس آرام استفاده کرده است.
این رویداد را می‌توانید از لینک‌های زیر بصورت زنده تماشا کنید:
