ایران اکازیون:نقل مکان کردن به جایی جدید به معنی یافتن مکانی جدید برای زیستن است، و ۴۵ سال پس از اینکه انسان برای اولین بار روی سطح ماه قدم گذاشت،این قمر درخشان زمین هنوز کوچکترین روی خوشی برای راه دادن انسان‌ها به خود نشان نداده‌است.
به گزارش همشهری آنلاین، اگرچه این شرایط به گفته ناسا درحال تغییر است، زیرا مدارگرد اکتشافی ماه یا LRO بیش از ۲۰۰ چاله عمیق روی سطح ماه یافته‌است که نه‌تنها می‌توانند اطلاعاتی دقیق‌تر از ساختار زمینی ماه را در اختیار دانشمندان قرار دهند، بلکه می‌توانند به‌عنوان اقامت‌گاهی برای سفرهای آینده انسان به ماه مورد استفاده قرار گیرند.
ماه یکی از نامناسب‌ترین محیط‌های جهان برای زندگی را دارد، در این قمر به‌جای اتمسفر خلاء شدید وجود دارد، درجه حرارت هوا در روزهای یک ماهه آن از انجماد تا جوشش نوسان شدید دارد، و سطح آن نیز توسط تشعشعات کیهانی و فرابنفش بمباران می‌رود، ریزشهاب‌سنگ‌ها همواره سطح ماه را نشانه گرفته‌اند و در صورتی که مجموعه‌ای روی این کره بنا شود، این شهاب‌سنگ‌ها به همراه خاک زبر و مخرب ماه می‌توانند تمامی تجهیزات را به تدریج نابود سازند. دانشمندان برای فرار از این دشواری‌ها راهکارهای زیادی متصور شده‌اند اما درصورتی که گودال‌های کشف شده ناسا حقیقت داشته‌باشند، می‌توانند جایگزینی مناسب و آماده برای سکونت انسان باشند و او را از شر بلایای موجود در سطح ماه حفظ کنند.
حفره‌های ماه
مدارگرد LRO در سال ۲۰۰۹ در مدار ماه قرار گرفت تا به کمک تجهیزات و دوربین‌هایش بتواند سطح کره ماه را با جزئیاتی دقیق‌تر از همیشه بررسی کند. ناسا با به‌کار گرفتن الگوریتمی جدید توانست بیش از ۲۰۰ چاله را روی سطح ماه شناسایی کند. وسعت این چالهها از ۵ متر تا ۹۰۰ متر متغییر است و تنها نکته مشترک میان آنها این است که برخلاف حفره‌های ماه، دیواره این چالهها از زاویه بسیار تندی برخوردار است و سایه‌‌ای غلیظ دهانه آنها را پوشانده و این نوید را می‌دهد که شاید این چاله دهانه غاری زیرزمینی باشد که در این صورت، چنین غارهایی می‌توانند به اقامتگاه‌های آینده انسان‌ها تبدیل شوند.
براساس گزارش‌های ناسا، بیشتر این چالهها به‌تازگی ایجاد شده‌اند و سن آنها کمتر از یک میلیارد سال است. چالهها در بستر حفره‌های برخوردی شکل می‌گیرند که زمانی برکه‌ای از مواد مذابی بوده‌اند که در اثر برخورد شهاب‌سنگ‌ها ایجاد شده‌بود. چالهها همچنین در بخش تاریک ماه که زمانی دریاهایی وسیع از مواد مذاب آن را پوشانده بود نیز یافت می‌شوند.
در هردو این مناطق، طی صدها هزار سال و با خشک شدن مواد مذاب، تونل‌های لاوای غارمانندی ایجاد شده‌اند که برخی از آنها به مرور زمان از بین رفته‌اند و ساختارهایی مشابه رد رود روی ماه از خود به‌جا گذاشته‌اند. اما برخی دیگر دچار فروپاشی موضعی شده‌اند و حفره‌هایی میله مانند ایجاد کرده‌اند. درصورتی که فضانوردان یا کاوشگران روزی بتوانند این چالهها را از نزدیک مشاهده کنند، می‌توانند اطلاعات ارزشمندی را درباره تاریخ ماه به دست آورند. ناسا می‌گوید LRO تنها از ۴۰ درصد از سطح ماه عکسبرداری کرده‌است از این رو احتمال می‌رود بیش از ۱۰۰ چاله دیگر نیز در آینده کشف شوند. این سازمان امیدوار است در آینده بتواند کاوشگرهایی را به این گودال‌ها اعزام کند تا احتمال وجود غار در این ساختارها را بررسی کند.
منبع: nasa