به گزارش بیگ بنگ به نقل از ایسنا، ناسا پس از هشت ماه قطع ارتباط با فضاپیمای “ویجر ۲” به لطف یک ارتقای فناوری کلیدی، توانست با این کاوشگر دوردست تماس بگیرد. ناسا اعلام کرده است که در تاریخ ۲۹ اکتبر با استفاده از “دیش ایستگاه فضای عمیق ۴۳”(DSS۴۳) که اخیراً در کانبرای استرالیا به روز شده، دستوراتی را به این کاوشگر ارسال کرده است.
این ارتقا بخشی از آزمایش یک سخت افزار جدید و شامل یک فرستنده رادیویی بود که ۴۷ سال بود تعویض نشده بود، یعنی حتی قبل از پرتاب “ویجر ۲”. تیم مأموریت در ماه‌های گذشته به روزرسانی وضعیت و داده‌های علمی را از “ویجر ۲” دریافت کرد، اما نمی‌توانست با آن تماس بگیرد.
“دیش ایستگاه فضای عمیق ۴۳” بخشی از یک شبکه فضای عمیق است که تماس با تمام فضاپیماهای فراتر از ماه را تا زمانی که یک خط دید به زمین وجود داشته باشد، تضمین می‌کند. این دیش تنها ابزاری است که می‌تواند با “ویجر ۲” ارتباط برقرار کند.
این کاوشگر آنقدر دور است(در فاصله ۱۸.۷ میلیارد کیلومتری زمین) که آنتن‌های واقع در نیمکره شمالی زمین نمی‌توانند با آن تماس بگیرند و “DSS۴۳” تنها دیش در نیمکره جنوبی زمین است که به اندازه کافی برای ارسال دستورات به “ویجر ۲” قدرتمند است.
هنگامی که این دیش در فوریه ۲۰۲۱ به طور رسمی دوباره آنلاین شود، این ارتقاها برای موارد مهم‌تر از “ویجر ۲” بسیار مهم خواهد بود. ناسا انتظار دارد مریخنورد “استقامت” در ۱۸ فوریه ۲۰۲۱ روی سطح مریخ فرود آید و “DSS۴۳” می‌تواند نقشی اساسی در این ماموریت داشته باشد. همچنین ممکن است برای ماموریت‌های آینده ماه و در نهایت سفرهای خدمه به مریخ نیز حیاتی باشد.
کاوشگر ویجر ۲ با آنتن رادیویی خود با ایستگاه زمینی در ارتباط است و این ارتباط رادیویی با سرعت نور صورت می‌گیرد. سوخت این فضاپیما، پلوتونیم ۲۳۸ است و احتمالا تا ۵ سال آینده به کارش ادامه می‌دهد و پس از آن برای همیشه با همین سرعتی که دارد در فضا به پیش می‌رود.
این کاوشگر بی سرنشین در تاریخ ۲۰ آگوست ۱۹۷۷ در قالب برنامه “ویجر” برای مطالعه سیاره‌های خارجی منظومه شمسی و همچنین فضای میان‌ستاره‌ای توسط ناسا به فضا پرتاب شده است. این کاوشگر ۷۲۲ کیلوگرمی تاکنون بیش از ۴۳ سال است که در مأموریت بوده و همچنان به ارسال پیام ادامه می‌دهد. این دو فضاپیما در حال حاضر سوخت کمی دارند و اعضای مأموریت برای حداکثر استفاده از توان باقی‌مانده، برخی از ابزارهای علمی آن‌ها را خاموش کرده‌اند.
اگرچه “ویجر ۲” شانزده روز پیش از “ویجر ۱” به فضا پرتاب شد، اما به دلیل داشتن مسیر متفاوت (که در نهایت پرواز از کنار اورانوس و نپتون را ممکن می‌ساخت) توسط همتای خود “ویجر ۱” پشت سر گذاشته شد، ویجر ۱ هم اکنون ۲۲.۶ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله گرفته است. “ویجر ۲” به همراه “ویجر ۱” و “پایونیر ۱۰” و “پایونیر ۱۱” از دورترین ساخته‌های دست بشر در فضا محسوب می‌شوند.
ماموریت “ویجر” بررسی و مکان‌یابی مرزهای منظومه شمسی شامل کمربند کوئیپر، هلیوسفر و فضای میان‌ستاره‌ای است. این فضاپیما نخستین کاوشگری بود که از سیاره‌های غول یخی؛ اورانوس و نپتون، دیدار کرد. “ویجر ۲” در ۲۹ ژوئن ۱۹۷۹ به مدار مشتری رسید و نیز در ۲۶ آگوست ۱۹۸۱ از کنار زحل و در ۲۶ ژانویه ۱۹۸۶ از کنار اورانوس گذر کرد.
سایت علمی بیگ بنگ / منبع: NASA
