ایران اکازیون:دانشمندان پیش‌بینی جدیدی درباره پایان خورشید و زمان مرگ این ستاره انجام داده‌اند، پایانی که در زمان وقوعش انسانی وجود ندارد تا تماشاگر باشد.
به گزارش بیگ بنگ به نقل از همشهری، اخترشناسان تا پیش از این تصور می‌کردند خورشید در زمان مرگش به یک سحابی سیاره‌نما تبدیل خواهد شد، حبابی درخشان از گاز و غبار، تا اینکه شواهد نشان دادند چنین پایانی باید عظیم‌تر از این باشد. اکنون گروهی بین‌المللی از اخترشناسان این پایان را دوباره بررسی کرده‌اند و دریافته‌اند سحابی سیاره‌نما یکی از محتمل‌ترین گزینه‌ها برای پایان خورشید است.
خورشید ۴.۶ میلیارد سال سن دارد، و براساس رصد‌هایی که از دیگر ستارگان صورت گرفته است، محققان به این نتیجه رسیده‌اند که خورشید در حدود ۱۰ میلیارد سال دیگر به پایان زندگی خود خواهد رسید. در این میان رویداد‌های دیگری نیز رخ می‌دهند، طی پنج میلیارد سال دیگر خورشید به یک غول سرخ تبدیل خواهد شد، هسته آن کوچک می‌شود و لایه بیرونی آن منبسط خواهد شد تا حدی که به مدار مریخ خواهد رسید و در این مسیر سیاره زمین را خواهد بلعید، البته اگر تا پیش از آن انسان‌ها زمین را نابود نکرده باشند.
آنچه قطعی است این است که تا آن زمان انسانی وجود نخواهد داشت تا قربانی چنین پدیده‌ای شود، در واقع بشر تنها یک میلیارد سال دیگر برای زندگی فرصت دارد مگر اینکه راهی برای خروج از زمین پیدا کند، زیرا درخشش خورشید هر یک میلیارد سال یکبار ۱۰ درصد افزایش پیدا می‌کند. شاید ۱۰ درصد زیاد به نظر نیاید، اما افزایش درخشش خورشید حیات روی زمین را نابود خواهد کرد، اقیانوس‌ها تبخیر خواهند شد و سطح زمین به حدی داغ می‌شود که آبی در آن باقی نخواهد ماند.
آنچه حدس و گمان درباره آن دشوار است، رویدادی است که پس از تبدیل شدن خورشید به غول سرخ رخ خواهد داد. مطالعات پیشین دریافته‌اند که برای شکل‌گیری یک سحابی سیاره‌نمای درخشان، ستاره اولیه باید ابعادی دو برابر خورشید داشته‌باشد. محققان اکنون با استفاده از شبیه‌سازی‌های رایانه‌ای تعیین کرده‌اند که خورشید نیز مانند ۹۰ درصد دیگر ستارگان پس از تبدیل شدن به غول سرخ،کوچکتر شده و به کوتوله سفید تبدیل خواهد شد و در نهایت با تبدیل شدن به یک سحابی سیاره‌ای زندگی‌اش پایان خواهد یافت.
زمانی که ستاره‌ای در حال مرگ است، توده‌ای از گاز و غبار را به بیرون پرتاب می‌کند، توده‌ای که نیمی از جرم ستاره را تشکیل می‌دهد و نشان از آن است که سوخت ستاره رو به پایان گذاشته است. این دوران که برای ۱۰ هزار سال ادامه دارد، تنها دورانی است که ستاره با نور زیادی خواهد درخشید و سحابی سیاره‌نما را مرئی خواهد ساخت.
سحابی‌های سیاره‌نما در جهان قابل مشاهده پدیده‌هایی رایج به شمار می‌روند، نمونه‌های مشهور آنها سحابی هلیکس یا مارپیچ، سحابی چشم گربه، سحابی حلقه و سحابی حباب است. دلیل اینکه به این سحابی‌ها سیاره‌نما گفته می‌شود آن است که ویلیام هرشل اولین بار آنها را در قرن هجدهم میلادی رصد کرد و از دریچه تلسکوپ‌های آن‌زمان، این سحابی‌ها به شکل سیاره دیده می‌شدند. امروزه اخترشناسان با رصد این سحابی‌ها در دیگر کهکشان‌ها می‌توانند فواصل میان کهکشانی را محاسبه کنند. جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریۀ Nature Astronomy منتشر شده است.
سایت علمی بیگ بنگ / منبع: sciencealert.com
