ایران اکازیون:آنالیز نمونه سنگهای جمع‌آوری شده از ماموریت های آپولو روی ماه نشان می‌دهد، برخورد عظیمی که منجر به تولد ماه شده است، احتمالا بخش عظیمی از کره ی زمین را تبخیر کرده است.
ستاره شناسان معتقدند که کره ماه در نتیجه برخورد زمین با سیاره ای بزرگ به وجود آمده است. بر طبق فرضیه ی برخورد بزرگ در نخستین سال های شکل‌گیری زمین، یک برخورد انفجاری بین زمین تازه متولد شده و یک جرم آسمانی به ابعاد سیاره مریخ با نام «تئا» (Theia) اتفاق افتاد، که بقایای به جا مانده از این برخورد و انفجار، بعدها ماه را شکل داده است. به نظر می‌رسد که این فرضیه بسیاری از جزئیات را در مورد زمین و ماه، از جمله اندازه بزرگ ماه در مقایسه با زمین و همچنین سرعت گردش هر دو سیاره را به خوبی تشریح می‌کند.
البته در ۱۵ سال گذشته، شواهدی به دست آمده است که دانشمندان را مجبور به بازنویسی و تغییراتی در این فرضیه کرده است. در سال ۲۰۰۱، دانشمندان شروع به کشف سنگهای زمین و ماه کردند که نشان داد این دو جرم ایزوتوپ‌های شیمایی مشابهی دارند (ایزوتوپ‌های یک عنصر تعداد نوترون‌های مختلفی از یکدیگر دارند). ایزوتوپ‌ها می‌توانند همانند اثر انگشت زمین‌شناسی عمل کنند زیرا تحقیقات قبلی نشان می‌دهد که سیارات که در بخش‌های مختلف منظومه شمسی شکل گرفته‌اند، به طور کلی ترکیبات ایزوتوپی متفاوتی هم دارند.
آزمایش‌های روی نمونه سنگهای به دست آمده از سطح ماه که در ماموریت های آپولو جمع آوری شده، نشان می‌دهند که ماه و زمین گذشته‌ای به مراتب سخت‌تر از آنچه تصور می‌شد را پشت سر گذاشته‌اند و ماه حاصل برخوردی بسیار شدیدتر از محاسبات انجام شده، میباشد. اکنون دانشمندان معتقدند که برخورد صورت گرفته شبیه به ضربه پتک روی هندوانه بوده است. به نحوی که یک برخورد سنگین میان زمین و جرم آسمانی هم اندازه با مریخ رخ داده و همین امر دما را آنقدر بالا برده که به تولید ایزوتوپ مشترک منجر شده است.
در این مدل، دما و ضربه ناشی از برخورد آنقدر زیاد بوده که جرم آسمانی و حتی بخش اعظمی از زمین بخار شده‌اند. این بخار در محدوده‌ای به اندازه ۵۰۰ برابر زمین پخش شده و در نهایت بعد از خنک شدن ماه را تشکیل داده است. جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریه ی nature منتشر شده است.
سایت علمی بیگ بنگ / منبع: space.com
