ایران اکازیون:نتایج پژوهشی جدید نشان میدهد در اعماق کره ماه مقدار کمی آب انباشته شده است و این آب در ابتدای تاریخ پیدایش و پس از برخورد سیارکها با اقیانوسهای گدازهای ماه وارد این جرم کیهانی شده است.
براساس گزارش BBC، زمان و چگونگی به دام افتادن آب درون سنگهای ماه برای دانشمندان سیارهای پرسشی بزرگ است. اکنون گروهی بینالمللی از دانشمندان با مقایسه ساختار شیمیایی نمونههای به دست آمده از ماموریتهای آپولو با انواع مختلف سنگ به نتایج جدیدی دست یافتهاند. به گفته این دانشمندان سیارکهایی یخی و ابتدایی منبع اصلی آب در ماه بودهاند. برخورد این سیارکها با جرمی که در مرحله رشد بوده باعث شده تا پوسته در حال انبساط ماه، آب را درون مواد مذابی که در آستانه سرد شدن بود به دام بیاندازد.
با گذشت زمان فعالیتهای آتشفشانی مقادیری از این گدازهها را به سطح ماه پرتاب کرد و کمی پس از آن، فضانوردان آپولو مقداری از سنگهای آتشفشانی ایجاد شده روی سطح ماه را با خود به زمین آوردند. پیوند شدید و تراکم بالا در سنگها ردپای وجود آب است، به گفته جسیکا بارنز از دانشگاه اوپن در بریتانیا، بحث حجم زیادی از آب در ماه نیست، بحث بر سر آب منجمد نیز نیست، زمانی که درباره آب درونی یا ماگمایی صحبت میشود، بحث برسر آبی است که در میان کانیها به دام افتاده است.
برخی از مطالعات پیشین حاکی از آن بودند که این رسوبات آبی از ساختار مولکولی مشابه شهاب سنگهای کندریت کربنی برخوردارند، اجرامی که از کمربند شهاب سنگی به زمین میرسند. از این رو احتمال اینکه آب به همینشکل به ماه رسیده باشد نیز وجود دارد. با این همه احتمال ورود آب به ماه از طریف دنبالهدارها نیز همواره مورد بررسی بودهاست.
بارنز و همکارانش با مدلسازی سناریوهای مختلف و بررسی تمامی مقالههای منتشر شده درباره ساختار سنگها ماه به این نتیجه رسیدند که دنبالهدارها نقش کوچکی در انتقال آب به ماه داشتهاند. بیشتر از دنبالهدارها که حاوی آب سنگین هستند، سیارکهای مملو از آب به عنوان عامل ورود آب به سطح قمر زمین شناخته شدند، البته سیارکهایی از جنس کندریت کربنی زیرا این سنگها از خصوصیاتی برخوردارند که آنها را در دسته سیارکهای اولیه قرار میدهد که حاوی مقادیر زیادی آب و مولکولهای ارگانیک هستند. براساس این تحقیقات، چنین سنگهایی در حدود ۴.۳ تا ۴.۵ میلیارد سال پیش، یعنی در ۲۰۰ میلیون سال اول تولد ماه، این جرم مذاب را مورد هجوم خود قرار دادهاند. جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریه ی nature منتشر شده است.
سایت علمی بیگ بنگ / منبع: BBC