ایران اکازیون:در سال ۱۰۵۴ میلادی، ستاره شناسان چینی و مردم سراسر جهان متوجه یک شی نورانی جدید و درخشان در آسمان شدند. این “ستاره ی جدید” در واقع یک انفجار ابرنواختری بود و جرمی است که اکنون به “سحابی خرچنگ” مشهور میباشد.
در مرکز سحابی خرچنگ یک ستاره ی نوترونی بسیار سریع و چرخان وجود دارد که بازمانده همین انفجار کیهانی میباشد. این ستاره نوترونی به سنگینی خورشید ما است وبه اندازه ی یک شهر کوچک میباشد که هر ۳۰ ثانیه به دور خود می‌چرخد. در این تصویر شگفت انگیز می توانید تصویر این ستاره و سحابی بجا مانده از این انفجار ابرنواختری در کهکشان راه شیری را مشاهده کنید.
این چشم انداز زیبا و جدید به مناسبت پانزدهمین سال شروع به کار تلسکوپ فضایی چاندرا ناسا که کیهان را در محدوده ی پرانرژی جستجو می کند با ترکیب داده های نقشه برداری نور مرئی و داده های پرتو ایکس منتشر شده است. طبق بررسی ها این ستاره ی نوترونی یا تپ اختر، در حال انتشار فواره ای پر انرژی به فضاست، در این تصویر پرتوهای ایکسِ کم انرژی سرخ رنگ، پرتوهای ایکس با انرژی میانگین سبز رنگ و پرانرژی ترین پرتوهای ایکس هم به رنگ آبی مشاهده می شود. سحابی خرچنگ حدود ۶۵۰۰ سال نوری با زمین فاصله دارد و گستردگی حلقه ای آن حدود یک سال نوری است.
تپ اختر و سحابی خرچنگ روزگاری یک ستاره ی بزرگ بوده اند که با انفجار ابرنواختری و پخش شدن لایه های بیرونی ستاره ی مرکزی، این سحابی زیبا پدید آمد. تپ اخترها (Pulsar) ستاره‌های نوترونی چرخانی هستند که با سرعت بسیار زیادی دوران می‌کنند و پالس‌های مداومی از انرژی تابشی به همراه خطوط میدان مغناطیسی قوی را از خود منتشر می‌کنند. برخی از تپ‌اخترها نیز پرتوهای ایکس تابش می دهند. ستاره‌های نوترونی در حقیقت بقایای هستهٔ ستارهٔ منفجر شده‌ای هستند که حجم کوچک و چگالی بسیار بالایی دارند.
