دانشمندان براساس مطالعات جدیدشان ادعا می‌کنند که اکنون بیشتر از گذشته چرخه‌های فعالیت خورشیدی را درک می‌کنند و می‌گویند که کاهش فعالیت خورشید، پدیده‌ای را به وجود خواهد آورد که به «کمینه ماندر» مشهور است و دفعه قبل، در بازه زمانی ۱۶۴۶ تا ۱۷۱۵ رخ داده است و ما آن را با «عصر یخبندان کوتاه» می‌شناسیم. دانشمندان معتقدند که این پدیده در آینده‌ای نزدیک حتی منجر به یخ زدن رودخانه تیمز در لندن خواهد شد.
مدل جدید چرخه خورشیدی پیش‌بینی‌های دقیق بی‌سابقه‌ای از بی‌نظمی‌های ۱۱ ساله در ضربان قلب خورشید به دست می‌دهد. این امر تاثیراتی در دو لایه خورشید می‌گذارد، یکی نزدیک به سطح خورشید و دیگری لایه عمیق‌تر و منطقه حراراتی آن. دانشمندان با بررسی این مدل حدس می‌زنند که فعالیت خورشید در دهه ۲۰۳۰ حدود ۶۰ درصد افت خواهد کرد و به وضعی برخواهد گشت که در سال ۱۶۴۵ در عصر یخبندان کوتاه شروع شد.
پروفسور ولنتینا زارکووا در نشست ملی ستاره‌شناسان اعلام کرد: « امواج مغناطیسی در داخل خورشید که میان نیمکره شمالی و جنوبی در نوسان است منجر به ایجاد وضع‌های مختلف خورشیدی در یک دوره ۱۰ تا ۱۲ ساله می‌شود». زارکووا افزود: «ما با ترکیب امواج مغناطیسی با هم و مقایسه آنها با اطلاعات واقعی در چرخه فعلی خورشیدی متوجه شدیم که پیش‌بینی ارائه‌شده با ۹۷ درصد دقت همراه است». با این حال دانشمندان معتقدند که اگر این عصر یخبندان کوچک به وقوع بپیوندد، زمستان‌های بسیار سردی خواهیم داشت.
میدان‌های مغناطیسی خورشید از منطقه حرارتی بالا می‌روند و از میان مناطق فوتوسفر، کرومسفر و تاج خورشیدی سر بر می‌آورند. این جریان‌های مغناطیسی منجر به شکل‌گیری فعالیت‌های خورشیدی می‌شوند. این فعالیت‌ها شامل پدیده‌هایی به نام لکه‌های خورشیدی، شعله‌های بلند، زبانه‌ها و فوران‌های تاج خورشید هستند. در مرکز خورشید دما تقریبا به ۱۴میلیون سانتی‌گراد می‌رسد و به همین دلیل، بخش‌هایی از خورشید تیره‌تر به نظر می‌رسند. علت درخشش کمتر گاز‌های سرد نسبت به گاز‌های گرم‌تر است که به صورت تیرگی بر سطح خورشید ظاهر می‌شوند. این بخش تیره را لکه یا کلف می‌نامند.
لکه‌های خورشیدی محل‌هایی بر سطح خورشید هستند که دمای‌شان از دمای مناطق اطراف‌شان کمتر است. میدان مغناطیسی در لکه‌های خورشیدی بسیار قوی است و مانع از جریان همرفت مواد از زیر سطح ستاره و موجب سردتر شدن لکه‌ها می‌شود. دمای لکه‌های خورشیدی بین ۴۰۰۰ تا ۴۵۰۰ کلوین و دمای سطح خورشید ۵۷۰۰ کلوین است به همین دلیل آنها تیره‌تر از سطح ستاره به نظر می‌رسند. تعداد لکه‌های خورشیدی از شمارش گروه‌های لکه‌ها و لکه‌های جدا از هم به دست می‌آید. هر گروه لکه‌های خورشید به طور متوسط ۱۰ لکه دارد. بنابراین تعداد کل لکه‌های خورشید جمع تعداد لکه‌های جدا از هم به اضافه تعداد گروه‌ها ضربدر ۱۰ است.
نمودارهای ماهانه‌ای که از شمارش لکه‌های خورشیدی به دست می‌آید نشان می‌دهد که تعداد لکه‌هایی که بر سطح خورشید دیده می‌شوند طی دوره‌های ۱۱ ساله کم و زیاد می‌شود. به وجود آمدن لکه‌های خورشیدی از سالی به سال دیگر تغییر می‌کند. گاهی بیش از ۱۰۰ لکه و برخی از سال‌ها تا کمتر از ۱۰ لکه ظاهر می‌شود. اما هر ۱۱ سال یکبار تعداد لکه‌ها به حداکثر می‌رسد و خورشید به صورت جسمی پر لک در می‌آید، سپس لکه‌ها به حداقل می‌رسد و خورشید حالت تقریبا بدون لک پیدا می‌کند. جزئیات بیشتر این پژوهش در Royal Astronomical Society منتشر شده است.
سایت علمی بیگ بنگ / منابع: dailymail , sciencedaily
