این کاهش سرعت چرخش در اثر خارج شدن جریان پایای ذرات باردار، ایجاد می‌شود که “بادهای ستاره‌ای” نام دارند. مطالعات نشان می‌دهد که این موضوع به تغییر در میدان‌های مغناطیسی و کاهش فعالیت‌های ستاره‌ای (از جمله کاهش لکه‌های خورشیدی، شراره‌ها و فوران‌ها) می‌انجامد. اما دانشمندان از جمله “دیبیندو نندی” از موسسه تحقیقات و آموزش علمی هند(IISER) در کلکته می‌گویند که این ارتباط بنیادین حدودا در زمان میانسالی یک ستاره به هم می‌خورد.
محققان از “مدل دینامو” در تولید میدان مغناطیسی در ستارگان استفاده کردند تا نشان دهند که سازوکار تولید میدان مغناطیسی ستارگان برای ستاره‌ای با سن حدودی سن خورشید(۴.۶ میلیارد سال)، به‌طور ناگهانی «زیربحرانی یا راندمان پایین» می‌شود. [مدل «دینامو» نظریه‌ای است که سازوکار تولید میدان مغناطیسی در ستارگان و سیارات را با سیال در حال چرخش درون آن‌ها، توضیح می‌دهد]
به گفته دانشمندان، یک ستارۀ میانسال مانند خورشید اغلب می‌تواند در دو حالت متفاوت باشد؛ «حالت فعال» و «حالت کم فعال». تغییر به حالت «کم فعال» می‌تواند با بادهای ستاره‌ای مغناطیسی اتلاف اندازه-حرکت زاویه‌ای را به شدت کاهش دهد.
به گفته محققان: «این فرضیه دیناموهای مغناطیسی زیربحرانی ستارگان خورشیدمانند، مبنایی یکپارچه و سازگار فیزیکی برای توضیح ناهمگونی پدیده‌های سامانه خورشید فراهم می‌کند؛ از جمله اینکه چرا ستارگان پس از میانه عمر، به همان سرعت سنین جوانی خود نمی‌چرخند. از دست رفتن رابطه ژئوکرونولوژی ستاره‌ای و یافته‌های اخیر نشان می‌دهند که خورشید احتمالا به سوی آینده‌ای با “فعالیت مغناطیسی کمتر” پیش می‌رود.»
دانشمندان بر این باورند که این یافته‌ها می‌تواند وجود دوره‌های کم‌فعالیت در تاریخ اخیر خورشید را توضیح دهد و به شرح وجود دوره‌هایی از جمله «کمینه ماندر» در حدود سال‌های ۱۶۴۵ تا ۱۷۱۵ (که طی آن فقط تعداد خیلی کمی لکه خورشیدی مشاهده شد) بپردازد. همچنین این یافته‌ها می‌تواند به پیش‌بینی آینده دراز مدت احتمالی همسایه‌های ستاره‌ای ما نیز کمک کند. جزئیات بیشتر این پژوهش در ماهنامه انجمن سلطنتی نجوم منتشر شده است.
سایت علمی بیگ بنگ / منبع: sciencedaily.com
