ایران اکازیون:چارلز بامبردیر، مبتکر اهل مونترال کانادا ایده ای مفهومی از یک قطار فضایی فرضی را مطرح کرده است. این قطار فضایی سولار اکسپرس (سریع و سیر خورشیدی) نام دارد و میتواند مسافران و بارها را سریعتر از هر وسیله ی موجود دیگری، در میان سیارات جا به جا کند.
به گزارش بیگ بنگ، بامبردیر و تیمش اینگونه تصور می کنند که سولار اکسپرس سرعتی در حدود یک درصد سرعت نور خواهد داشت. این یعنی سولار اکسپرس قادر خواهد بود در هر ثانیه ۳۰۰۰ کیلومتر را پیمایش کند و این به معنای آن است که رسیدن از زمین به مریخ کمتر از دو روز زمان خواهد برد. البته همه ی اینها در صورتی عملی خواهند بود که این ایده تحقق پیدا کند! بامبردیر می گوید:« در فضا، پرخرج ترین بخش سفر، فازهای شتاب گرفتن و کاهش شتاب می باشد. انرژی لازم برای این قسمت ها بسیار زیاد است، مخصوصا اگر برای چیزی به سنگینی یک قطار باشد. در ادامه، اگر شما شروع به جابه جایی بار و محموله ها نیز بکنید، این کار بسیار گران خواهد شد.
با این حال، هنگامی که سرعت قطار پیوسته شود، انرژی مصرفی آن به کمترین میزان خود خواهد رسید. این فکر و ایده است که پشت مفهوم سولار اکسپرس قرار دارد. سولار اکسپرس هیچگاه متوقف نخواهد شد و در عوض، از واگن ها و یا کپسول ها برای انجام امور لازم استفاده خواهد شد. در حالی که این مهم است که به خاطر داشته باشیم این طرح پروژه ای در حال انجام نیست و تنها ایده ای مفهومی است، تیم تحقیقاتی بامبردیر به دنبال راه حل های خارج از چارچوب برای مشکلات سفر فضایی انسان، هستند.
این قطار فضایی چگونه عمل خواهد کرد؟ طبق گفته های تیم بامبردیر، سولار اکسپرس شامل دنباله ای از سیلندر( استوانه ) های همتراز خواهد بود که طول هر کدام به حدود ۵۰ متر می رسد. شش عدد از این سیلندرها – که میتوانید آنها را واگن در نظر بگیرید– به یکدیگر در یک خط مستقیم متصل خواهند شد و در میان فضا با سرعت زیاد سفر خواهند کرد. برای روانه کردن سولار اکسپرس –یکی از گران قیمت ترین نمودهای سفر فضایی– از تقویت کننده های موشک استفاده خواهد شد که مقدار کمی سوخت برای مسیر ذخیره میکند. سپس، قطار با استفاده از روش قلاب سنگ گرانشی(Gravitional Slingshot) در اطراف اجرام آسمانی شتاب خواهد گرفت و بدون نیاز به سوخت بیشتر سرعت خود را افزایش می دهد.
بامبردیر توضیح می دهد:« صفحات خورشیدی عظیم در مسیر قطار قرار خواهند گرفت که می توانند انرژی خورشیدی را دریافت و آن را با استفاده از اشعه لیزر به ابرخازن تبدیل کنند. آب گرفته شده از دنباله دارها و یا قمرهای کوچک نیز میتواند برای افرادی که در قطار زندگی می کنند و یا از ایستگاهی به ایستگاه دیگر می روند مورد استفاده قرار بگیرد. این آب همچنین می تواند برای ساخت هیدروژن و نیروی پیشران هم مورد استفاده قرار بگیرد، اما سیستم پیشران اصلی باید از پیشرانه های یونی شکل بگیرد.»
هنگامی که قطار در حرکت است، نباید متوقف شود. درعوض، هنگامی که قطار به دور یک سیاره در مداری مشخص به منظور جمع آوری مواد مورد نیاز و یا پیاده کردن مسافران می چرخد، سفینه های کوچک تر به قطار متصل خواهند شد. توانایی همواره در حرکت بودن موجب شکست هزینه ها می شود، اگر چه هزینه ی اولیه آن مبلغ قابل توجهی خواهد بود. همچنان تعداد زیادی سوال فنی باقیست که تیم کانادایی هنوز در تلاش برای پاسخ دادن به آنها هستند. مثلا این ه کنترل کردن چنین وسیله ی پر سرعتی چگونه خواهد بود؟ سفینه های فضایی چگونه محموله ها را رها میسازند؟ و در نهایت این قطار فضایی چگونه می خواهد به چنین سرعت بالایی دست یابد؟
بامبردیر می گوید:« واضح است که مطالب زیادی جهت ِ مطرح کردن وجود دارد که با جنبه های مختلف آن نظیر جرم، سرعت، انرژی و … آغاز میشود. چگونه می توان چنین وسیله پیچیده ای را کنترل کرد؟ سولار اکسپرس ایده ای کلی است و ما دوست داریم تا بدانیم که چگونه می توانیم آن را بهبود ببخشیم.» اگر بتوانید تصور کنید، امکان ِ عملی کردن سولار اکسپرس معقول نیست. طبق گفته های کریستین تابلانگ از مجله Forbes، با استفاده از سولار اکسپرس سفر به ماه ۲.۱۳ دقیقه، سفر به مریخ ۳۷ ساعت و سفر به نپتون – دورترین سیاره نسبت به زمین– حدود ۱۸ روز طول می کشد.
اگر بخواهیم دیدی مقایسه ای داشته باشیم، فضاپیمای ویجر ۲ بیش از ۱۲ سال طول کشید تا به نپتون برسد و ناسا می گوید که حدود ۲۶۰ روز طول می کشد تا با تکنولوژی فعلی به مریخ برسیم. از آنجا که زمان مورد نیاز برای سفر فضایی در منظومه شمسی مان یکی از عوامل محدود کننده برای ما انسان ها به شمار می رود، طرح ِ چنین ایده هایی همیشه خوب است، اهمیتی ندارد که به ثمر نشستن آنها چقدر می تواند بعید و غیر محتمل باشد. میتوان در آینده امیدوار بود که محققان پاسخی برای پرسش هایی ایده ی “بامبردیر”، داشته باشند؛ تا آن موقع تنها می توان آن را تصور کرد!
ترجمه: امیرحسین ادیبی/ سایت علمی بیگ بنگ
منبع: sciencealert.com
