ایران اکازیون:محققان آلمانی از کشف نمونه هایی از آهن مربوط به انفجار ابرنواختری در سطح ماه خبر دادند. این کشف بروز یک انفجار ستاره ای را در نزدیکی منظومه شمسی ما تایید می کند.
به گزارش خبرگزاری یونایتدپرس به نقل از ایرنا، تقریبا دو میلیون سال پیش یک ستاره در یک ابرنواختر در نزدیکی منظومه شمسی ما منفجر شد و امروز هنوز می توان رده های آن را به شکل یک ایزوتوپ آهن در کف اقیانوس کشف کرد. اکنون دانشمندان غلظت های زیادی از این آهن ابرنواختر را در نمونه های ماه نیز کشف کرده اند. آنها معتقدند که هر دو این اکتشافات از یک انفجار ستاره ای سرچشمه می گیرند. این کشف بروز یک انفجار ابرنواختری را در نزدیکی منظومه شمسی ما تایید می کند.
یک ستاره در حال مرگ، حیاتش در یک انفجار پایان می یابد و اکثر ماده ستاره ای را، در درجه اول عناصر جدید شیمیایی که در جریان این انفجار ایجاد می شود، به فضا پرتاب می کند. این گونه به نظر می رسد که تقریبا دو میلیون سال پیش، یک چنین ابرنواختر و یا تعداد بیشتری در نزدیکی منظومه شمسی ما پدید آمده اند. شواهد این حقیقت در زمین به شکل غلظت های افزایش یافته ایزوتوپ آهن ۶۰Fe در نمونه های پوسته و رسوب جمع آوری شده از کف اقیانوس آرام دیده می شود.
این شواهد بسیار قانع کننده است ایزوتوپ رادیواکتیو ۶۰Fe تقریبا به طور انحصاری در انفجار ابرنواختری ایجاد می شود و با برخورداری از نیمه عمر ۲.۶۲ میلیون ساله که در مقایسه با سن منظومه شمسی ما نسبتا کوتاه است، هر ۶۰Fe رادیواکتیو نشات گرفته از زمان تولد منظومه شمسی باید مدتها پیش در عناصر پایدار تحلیل رفته باشد و در نتیجه دیگر در زمین یافت نشود. اکنون محققان در آلمان از روی نمونه‌های زیادی از سنگ‌ها و خاک ماه که در ماموریت های آپولوی ناسا به زمین آورده شده بودند، توانستند رسوبات بیشتری از ۶۰Fe را کشف کنند. دانشمندان معتقدند که ایزوتوپ های آهن کشف شده در زمین و ماه هر دو از یک انفجار ابرنواختری به وجود آمده اند.
محققان در عین حال می گویند، این احتمال وجود دارد که برخی ایزوتوپ های منفرد آهن از برخورد های مداوم میان ذرات کیهانی و سطح ماه ایجاد شده باشد. اما گونتر کورسچینک فیزیکدان دانشگاه فنی مونیخ در یک بیانیه خبری گفت: این موضوع می تواند تنها در مورد بخش بسیار کوچکی از ایزوتوپ ۶۰Fe کشف شده، صادق باشد. وی توضیح داد: سیل اندازه گیری شده ۶۰Fe مربوط به یک ابرنواختر در فاصله ای حدود ۳۰۰ سال نوری است.
این تحقیق جدید با استفاده از نمونه های جمع آوری شده ماه در جریان ماموریت های آپلو ۱۲، ۱۵ و ۱۶ در فاصله زمانی میان سال ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲ انجام شد. ترکیب شیمیایی هر نمونه با استفاده از طیف سنج جرمی شتاب دهنده در آزمایشگاه مایر-لیبنیتز تجزیه و تحلیل شد. یافته های این مطالعه هفته جاری در مجله Physical Review Letters منتشر شده است.
سایت علمی بیگ بنگ / منبع: UPI
