این سیاهچاله در منظومه‌ای بنام HR۶۸۱۹ کشف شده که فقط ۱۰۰۰ سال نوری با زمین فاصله دارد. این منظومه در مشاهده تلسکوپی شبیه یک ستارۀ درخشان است، اما پیش‌تر تصور می‌شد دو ستاره باشند و حالا اخترشناسان با تجزیه و تحلیل داده‌ها دریافته‌اند یکی از دو ستارۀ این سامانه هر ۴۰ روز به دور یک جرم نامرئی می‌چرخد.
با بررسی مدار این ستاره به دور این جرم نامرئی مشخص شد، یک سیاهچاله نیز در این منظومه وجود دارد که جرمی چهار برابر خورشید دارد. نکته متمایز دربارۀ این سیاهچاله، تاریک بودن نامعمول و بیش از اندازۀ آن است. همۀ انگشت‌شمار سیاهچاله‌های موجود در کهکشان راه شیری در با تابش پرتو ایکس کاملا می‌درخشند، اما سیاهچاله همسایه زمین بسیار تاریک است.
دیگر سیاهچاله‌ها هر کدام یک ستاره نزدیک خود دارند که آنها را با گاز تغذیه می‌کند؛ نکته‌ای که به نظر می‌رسد دربارۀ این سیاهچاله تازه و ستاره همسایه‌اش صدق نمی‌کند. اندازه ستاره درخشان چندان بزرگ نیست و گاز زیاد از دست داده است. به همین دلیل سیاهچالۀ آن گرسنه مانده و تاریک‌تر از موارد مشابه است. [چند نوع سیاهچاله داریم]
سیاهچاله‌های ستاره‌وار با مرگ ستارگان بزرگ شکل می‌گیرند و تخمین‌ها نشان می‌دهد تعداد سیاهچاله‌های ستاره‌وار، که پس از مرگ ستاره‌های پرجرم به وجود می‌آیند، بسیار زیاد است. نتایج این رصدها نشان می‌دهد که احتمالا چنین سامانه‌هایی در فواصل نسبتا نزدیک به زمین(در مقیاس کهکشانی) بسیار زیاد هستند. مدل‌های نظری نشان می‌دهند فقط در کهکشان راه شیری بین ۱۰۰ میلیون تا یک میلیارد سیاهچاله ریز و درشت وجود دارد که آنچه تا امروز کشف شده، بسیار ناچیز میباشد.
سایت علمی بیگ بنگ / منبع: ESO
