ایران اکازیون:کسانی که معتقدند سفر به ماه دروغ بوده، دلایل مختلفی را مطرح می‌کنند. یکی از مواردی که بیشترین ارجاع به آن داده شده، این است که چرا پرچم آمریکا در جایی که جو ندارد، در حالت اهتزاز قرار دارد. , و دیگری عبور از سپر خطرناک زمین و زنده ماندن از بمباران ذرات پرانرژی موجود در کمربند وان‌آلن است.
پرچمی که تکان می خورد!
ابتدا موضوع اول را بررسی می کنیم ، طرفداران نظریه توطئه بیان می‌کنند که همین یک مورد کافی است تا قبول کنیم که جریان هوای دیگری وجود داشته است! برای درک این مساله دو نکته را باید در نظر داشته باشید، یکی اینکه چرا اساسا پرچم به صورت کامل در ماه دیده می‌شود، مگر نباید در غیاب باد مثل پرچم‌هایی که روی زمین داریم در حالت افتاده قرار بگیرد؟ فضانوردان برای نصب پرچم آمریکا از ساختاری L مانند استفاده کردند. در واقع یک میله مانند میله‌های پرچم رایج، به کناره پرچم وصل می‌شد و ضلع دیگر این تیرک به بخش بالایی پرچم متصل شده و آن را به شکل ثابت نگاه می‌داشت. از طرفی در خلأ باد وجود ندارد، اما اگر لرزشی ایجاد شود پرچم می‌تواند موج بردارد. در برخی از تصاویری که مورد استدلال قرار گرفته، فضانوردان در حال نصب پرچم هستند و برای ثابت کردن آن محور پایینی را حرکت می‌دهند و این باعث ایجاد موج در پرچم می‌شود.
اما در برخی تصاویر، فضانوردان با فاصله از پرچم ایستاده‌اند اما پرچم به نظر در حال اهتزاز و موج دار می‌آید. هیچ کسی هم در کنار پرچم نیست که آن را تکان دهد. در این باره چه می‌توان گفت؟ واقعیت این است که این حاصل نقصی بود که بعدها به رویه تبدیل شد. در جریان ماموریت آپولو ۱۱ فضانوردان نتوانستند بخش فوقانی میله پرچم (میله افقی) را به طور کامل باز کنند. بنابریان طول میله‌ای که در اختیار داشتند از طول پرچم کوچک‌تر بود و پرچم به نوعی چین‌دار نصب شد. قرار نبود این اتفاق بیفتد و اگر میله بالایی کامل باز می‌شد، پرچم بدون ظاهر موج‌دار نصب می‌شد. اما در ماموریت‌های بعدی فضانوردان با توجه به اینکه ظاهر پرچمی که به دلیل چین‌خوردگی کامل شبیه پرچم در حال اهتزاز است، سنت آپولو ۱۱ را رعایت کردند چون این منظره به نظر آن‌ها جالب‌تر بود. پرچم به نظر در حال اهتزاز و مواج می‌آید چون فضانوردان می‌خواستند این‌گونه به نظر آید.
توجه: طبیعی است کسانی که از پیش تصمیم خود را گرفته‌اند و این سفر را دروغ می‌پندارند، با خواندن چنین مطالبی باز هم قانع نخواهند شد. مخاطب اصلی «شبهات آپولو» کسانی است که شایعات مختلف در این باره را شنیده و دنبال توضیحاتی درباره آن‌ها هستند.
عبور از کمربند وان‌آلن!
یکی از جدی‌ترین بحث‌هایی که طرفداران دروغ بودن سفر انسان به ماه مطرح می‌کنند، بحث عبور از کمربند وان‌آلن است. فضانوردان برای رسیدن به ماه باید از ناحیه‌ای به نام کمربند وان‌آلن عبور کنند. این ناحیه دربردارنده ذرات پرانرژی است که عبور فضانوردان از آن باعث بروز اختلالات جدی و در نهایت مرگ فضانوردان می‌شود. به همین دلیل اصولا امکان سفرهای سرنشین‌دار به فراسوی کمربند وان‌آلن غیر ممکن است.
واقعیت این است که هم در شوروی و هم در آمریکا دراین باره نگرانی‌های جدی وجود داشت و بررسی‌های متعددی در این باره انجام شد. کمربند وان‌آلن منطقه‌ای دوناتی شکل در اطراف زمین است که به دلیل میدان مغناطیسی زمین ذرات پرانرژی بادهای خورشیدی در آن به دام می‌افتند. مقدار این ذرات در هنگام طوفان‌های خورشیدی به طور چشم‌گیری افزایش پیدا می‌کند. در شرایط عادی بخش عمده‌ای از این ذرات انرژی‌های کمی دارند و تنها بخش کوچکی از ذرات موجود در این ناحیه دارای انرژی‌های بالا هستند. قرار گرفتن در ناحیه‌ای مانند کمربند وان‌آلن برای مدت طولانی می‌تواند اثرات زیستی جدی بر بدن افراد مختلف داشته باشد. اگر میزان دوز دریافتی از این ذرات بالا باشد، قطعا فضانوردان با خطرهای جدی و احتمال مرگ مواجه می‌شوند.
با توجه به سرعت سفینه آپولو هنگام عبور از کمربند وان‌آلن چیزی در حدود ۱ ساعت زمان برای گذر این منطقه لازم بود. بررسی‌هایی که ناسا انجام داد، نشان می‌دهد در این مدت دوز ذراتی که فضانوردان دریافت کردند اگرچه بالاتر از حد موجود در زمین بود، اما در اندازه‌ای نبود که برای سلامت فضانوردان خطری ایجاد کند. بخشی از این ذرات که انرژی کمتری دارند، توسط پوشش بدنه سفینه به دام می‌افتند و درصد کوچکی از آن وارد سفینه می‌شود و به بدن فضانوردان می‌رسد. بخشی از این ذرات که به دلیل عبور از بدنه سفینه انرژی‌شان کاهش یافته در پوست بدن متوقف می‌شوند و درصد بسیار کوچکی وارد بدن فضانوردان می‌شود. محاسبه‌های قبلی و همچنین بررسی میزان تابش‌هایی که فضانوردان دریافت کردند، نشان داد که این میزان به هیچ وجه برای سلامت فضانوردان خطرناک نبوده است. ضمن اینکه در هنگام ماموریت‌های آپولو هیچ‌گاه فعالیت خورشیدی شدیدی رخ نداد و میزان تشعشعات حاضر در کمربند وان‌آلن در حالت طبیعی قرار داشت. البته اگر فضانوردان در این منطقه به دام می‌افتادند و مدتی طولانی را در آن سپری می‌کردند، قطعا اثرات ناخوش‌آیندی را دریافت می‌کردند.
با توجه به این مسایل فضانوردان بدون مشکلی می‌توانند از کمربند وان‌آلن عبور کنند و در این مدت اگرچه در معرض دوز بالاتری از تابش قرار می‌گیرند، اما این مقدار در حد خطرناک نیست. به بیان دیگر، کمربند وان‌آلن سدی برای سفر انسان به فراسوی آن نیست. اما یکی از دغدغه‌های سفرهای طولانی‌تر فضایی مانند سفر انسان به مریخ همین مواجهه با تابش‌های ذرات پرانرژی در فضا است.
برای اطلاعات بیشتر می‌توانید این دو منبع را مرور کنید :
۱- مقاله ورنون بیلی درباره حفاظت در برابر تشعشع و ابزارهای آن در ماموریت آپولو
۲- سفر به ماه و کمربند وان‌آلن
ادامه دارد »»»
پوریا ناظمی
مطلب مرتبط:
