ایران اکازیون:تیمی از محققان و ستاره‌شناسان ناسا با بررسی تصاویر جدید فضاپیمای کاسینی از “میماس” قمر اسرارآمیز زحل قصد دارند راز اقیانوس نهفته در این قمر را آشکار کنند.
عکسی نزدیک از میماس قمر زحل که فضاپیمای کاسینی در ۱۳ فوریه ۲۰۱۰ به ثبت رسانده است.
به گزارش بیگ بنگ، مطالعه ی جدید دانشمندان ناسا نشان می دهد، سطح منجمد و آبله‌گون میماس که در ظاهر آن را به قمری مرده تبدیل کرده احتمال دارد در لایه‌های زیرینش دارای اقیانوسی عمقی باشد. تفاوت‌های ساختاری لایه‌های سطحی و زیرین میماس به همراه صخره‌های منجمد، چهره این قمر را به گلوله‌ای یخی و زشت تبدیل کرده است. طبق مدل سه بعدی شبیه سازی شده میزان تلوتلو خوردن میماس تقریبا دو برابر ِمقدار پیش بینی شده است، مدل‌ها نشان می‌دهد در صورت وجود اقیانوس زیرسطحی، در عمقی حدود ۲۴ تا ۳۱ کیلومتری از دهانه های برخوردی میماس قرار دارد.
از آنجا که میماس ۴ میلیارد سال پیش تشکیل شده، احتمالا هسته ای آرام دارد. اما اگر درون این قمر اقیانوس هایی از آب باشد، این قمر به جمع قمر های زیست پذیر منظومه شمسی اضافه می شود. عرض این قمر ۳۹۶ کیلومتر است بنابراین برای حفظ کردن نوعی حرارت درونی ناشی از شکل‌گیری‌اش بیش از اندازه کوچک است، در نتیجه، منبع انرژی دیگری برای نگه‌داشتن این اقیانوس زیرزمینی لازم است. محققان با آنالیزهای اخیر از تلوتلو خوردن های غیرعادی میماس به این نتیجه رسیدند که میماس ممکن است میزبان اقیانوس های داخلی از آب مایع باشد.
این تصویر در آگوست ۲۰۰۵ و طی پرواز فضاپیمای روبوتیک کاسینی از سطح آبله گون میماس گرفته شده است.
همچنین این قمر کوچک و آبله گون یکی از بزرگ ترین دهانه های برخوردی را با پهنایی حدود ۱۳۰ کیلومتر بر روی خود دارد، دلایل شکل گیری چنین عوارض سطحی به این دلیل است که جرم میماس آنقدر قوی است که با ایجاد کردن گرانش سطحی، ظاهر آن را کروی نگه می دارد و آنقدر ضعیف است که اجازه‌ی شکل گرفتن چنین دهانه‌های بزرگی را می دهد. میماس جزء کوچکترین اقمار زحل است که در سال ۱۷۸۹ میلادی توسط ویلیام هرشل کشف شد.
منابع: newscientist ,NASA, apod
