ایران اکازیون:اخترشناسان با استفاده از تلسکوپ فضایی اشعه ایکس چاندرای ناسا و همچنین آرایه ی بزرگ تلسکوپی جانسکی، علت احتمالی ویران کننده جوانترین ابرنواختر در کهکشان راه شیری را شناسایی کردند.
به گزارش بیگ بنگ، منجمان پیشتر G1.9 + ۰.۳ را به عنوان بقایای آخرین ابرنواختر کهکشان ما شناسایی کرده بودند، برآورد می شود که این واقعه حدود ۱۱۰ سال پیش از نقطه نظر ساکنین زمین در یک ناحیه از کهکشان که مانع از رسیدن نور مرئی به زمین می شود رخ داده است. در این تصویر، تلسکوپ چاندرا، سحابی ابرنواختری G1.9 + ۰.۳ را در پرتوهای کم انرژی ایکس به رنگ قرمز، پرتوی ایکس ِ انرژی معمولی به رنگ سبز و پرتوی ایکس ِ انرژی بالا را به رنگ آبی، نشان داده است.
G1.9 + ۰.۳ متعلق به رده Ia در دسته بندی مهم ابرنواخترها میباشد، روشنایی این نوع ابرنواختر ابزار ارزشمندی جهت اندازه گیری سرعت انبساط جهان است. اکثر دانشمندان معتقدند که ابرنوخترهای نوع Ia زمانی رخ می دهند که ستاره های کوتوله های سفید، بقایای ستاره های خورشید مانند کم نور که چگالی بالایی دارند، منفجر می شوند. اگر چه اختلاف نظر بر سر اینکه چه چیزی باعث انفجار ِ کوتوله های سفید می شود، وجود دارد. اما دو نظریه اصلی این است که: ۱- انباشتگی مواد بر روی کوتوله های سفید از طریق یک ستاره ی همزاد پدید می آید. یا ۲- برخورد و ادغام شدید دو ستاره ی کوتوله ی سفید موجب این انفجار می شود.
محققان در آخرین بررسی خود تکنیک جدیدی را به کار گرفتند که می تواند به شناخت ابرنواخترهای نوع Ia کمک کند. آنها داده های آرشیوی تلسکوپ فضایی چاندرا و داده های آرایه ی تلسکوپی VLA را برای بررسی چگونگی اثرگذاری بقایای یک ابرنواختر در حال گسترش بر گاز و غبار احاطه کننده ی انفجار آن به کار گرفتند. در نتیجه ی بررسی رادیواکتیو و اشعه ایکس حاصل، سرنخ هایی در رابطه با چگونگی این انفجار فراهم آمد. به طور خاص، افزایش اشعه ایکس و روشنایی رادیویی حاصل از بقایای یک ابرنواختر فقط زمانی رخ دهد که از لحاظ نظری یک ادغام ستاره ای از نوع کوتوله ی سفید، صورت گیرد.
این نتیجه نشان می دهد که ابرنواخترهای نوع Ia یا همگی بر اثر برخورد ِ ستاره های کوتوله ی سفید به وجود آمده اند، یا بر اثر مکانیسم تلفیقی حاصل از برخورد کوتوله های سفید و جذب مواد از یک ستاره همزاد پدید آمده اند. شناسایی مکانیسم عمل تخریب ابرنواخترهای نوع Ia بسیار مهم است، زیرا اگر بیش از یک عامل وجود داشته باشد، پس مشارکت هر کدام ممکن است در طول زمان تغییر کند که می تواند باعث اثرگذاری استفاده ی آنها به عنوان “شمع های استاندارد ِ” کیهان شناسی برای سنجس انبساط جهان شود. جزئیات بیشتر این پژوهش در مارس ۲۰۱۶ در نشریه ی Astrophysical Journal منتشر شده است.
مترجم: مینا برخ / سایت علمی بیگ بنگ
منبع: scitechdaily.com
