بزرگترین جرم آسمانی طی ۱۰۰ سال گذشته با زمین برخورد کرد. همین مساله باعث شده است تا سوال بزرگی در ذهن خیلی از مردم عادی شکل بگیرد: «چرا هیچ کس از قبل متوجه این شهابسنگ نشد؟» پاسخ دقیق این مساله این است که عدم شناسایی این جرم کاملا طبیعی است و اگر تشخیص داده میشد، بسیار شگفت‌انگیز بود.سنگ بدون نامی که دو روز قبل هنگام انفجار در آسمان ضربه عظیمی با انرژی معادل ۳۰۰ تا ۵۰۰ کیلوتن تی.ان.تی ایجاد کرد که باعث شکسته شدن پنجره‌ها، تخریب صدها ساختمان و زخمی شدن حداقل ۱۲۰۰ نفر شد. این میزان انرژی ۲۰ تا ۳۰ برابر انفجار بمب اتمی بود که بر روی هیروشیما انداخته شد. صخره مذکوراحتمالا ۱۵ متر پهنا داشته است؛ عددی که بر اساس داده‌های به دست آمده از دو ایستگاه فروصوت نزدیک به نقطه برخورد تخمین زده شده است. این اندازه اگرچه کوچک است، اما بر اساس اصول، چنین صخره‌ای قابل مشاهده و ردیابی است. دانشمندان، وزن این سنگ را در بدو ورود به جو زمین ۷هزار تن محاسبه کرده اند و از سال ۱۹۰۸ که دنبالهداری ۱۰۰متری بر فراز جنگلهای تونگاسکای سیبری منفجر شد، سنگی به این بزرگی به زمین اصابت نکرده بود.
برای بررسی و کشف چنین اجرامی که مسیر برخورد آنها با مسیر گردش آنها به دور خورشید با کره‌ی زمین تلاقی دارد، یا این‌که زمین آنها را به سوی خود می‌کشد، بسیار مشکل است. زیرا سالانه بطور میانگین در حدود ۲۶۰۰۰ شهابسنگ هر یک به وزن بیشتر از ۱۰۰ گرم بر زمین سقوط می کنند. از این میان بیشتر آنها در اقیانوس ها که ۷۰ درصد سطح زمین را پوشانده اند می افتند. از بقیه نیز فقط سقوط ۵ تا ۶ مورد مستقیما” مشاهده می شود و یا منجر به خسارت می شود. همین ها هستند که بازیابی شده و در دسترس دانشمندان قرار می گیرند. این شهاب سنگ هم کوچک بود و پیش بینی برخورد شهاب سنگهای کوچک بسیار مشکل میباشد، در نتیجه دانشمندان با ابزار و تجهیزاتی که در اختیار دارند فقط می توانند جهت حرکت و سرعت شهاب سنگهای بزرگ و سیارک ها را پیش بینی کنند.
برخی افراد تصور میکنند که سیستمهای پدافند هوایی و دفاع موشکی کشورهای روسیه و ایالات متحده که قرار ست موشکهای بالستیک را رهگیری کنند، باید بتوانند سنگهای آسمانی از این دست را به سادگی شناسایی کنند؛ درحالیکه این سیستمها بر اساس رد حرارتی برجامانده از شلیک موشک، بازتاب راداری مواد فلزی بدنه و درنهایت برای سرعت‌های قابل دستیابی توسط بشر طراحی شده‌‍اند که بیش از ۸ کیلومتر بر ثانیه (۲۹هزار کیلومتر بر ساعت) نیست؛ این درحالی است که شهابسنگها تا پیش از ورود به جو رد حرارتی ندارند؛ تعداد محدودی از آنها فلزی هستند و بیشتر آنها سنگی یا کربنی هستند و سرعت حرکت آنها در بازه ۱۱ تا ۷۷ کیلومتر بر ثانیه (۴۰هزار تا ۲۷۷هزار کیلومتر بر ساعت) است که بسیار سریع‌تر از موشکهای دستساز بشر است. تازه اگر هم بتوانیم سیارک ها، دنباله دارها یا شهاب واره های خطرساز را به موقع شناسایی کنیم، ابزاری برای مقابله با آنها نداریم.
