ایران اکازیون:در ۱۲ آوریل سال ۱۹۶۱ در آن زمان که فضانورد یوری گاگارین در یک سفر ۱۰۸ دقیقه ای در ورای زمین به مدار فرستاده شد بشر امروزه به سفر فضایی رفت. بنابراین گاگارین رکورد اولین انسان در فضا را ثبت کرد. اما در طی ۵۰ سال گذشته انسان رکوردهای بسیار دیگری را نیز به ثبت رسانده، طوری که بشر ِ امروزی پا به اعماق سرد فضا گذاشته است. [ مرحله‌ی مهم و برجسته سفر فضایی انسان].
به گزارش بیگ بنگ، در این مقاله نگاهی خواهیم داشت به بعضی از این موارد، از پیرترین فردی که پا به فضا گذاشت تا روزهای متوالی سپری شده به دور از خاک زمین و… با ما همراه باشید.
پیرترین فرد در فضا
سناتور آمریکایی جان گلن دی _ اُهایو، زمانی که با شاتل فضایی در ماموریت دیسکاوری STS_95 در اکتبر سال ۱۹۹۸ به فضا رفت ۷۷ سال داشت. این مأموریت دومین سفر فضایی گلن بود. او اولین آمریکایی بود که در فوریه سال ۱۹۶۲ به مدار زمین رفت و بازگشت. بنابراین گلن رکورد دیگری را نیز به ثبت رساند: طولانی ترین زمان بین سفرهای فضایی (۳۶ سال).
جوانترین فرد در فضا
فضانورد گرمان تیتوف یک ماه از بیست و ششمین سال تولدش گذشته بود که با فضاپیمای روسی وستوک ۲ در آگوست سال ۱۹۶۱ به مدار پرتاب شد. او دومین فردی بود که وارد مدار زمین شد و ۱۷ دور پیرامون سیاره‌ی ما را طی پرواز ۲۵ ساعته‌ی خود پیمود. همچنین تیتوف نخستین فردی بود که در فضا به خواب رفت (خوابید) و نخستین فردی بود که به “بیماری فضایی” مبتلا شد (ناخوشی ناشی از حرکت در فضا).
متداول ترین روزهایی که در فضا سپری شده است
فضانورد روسی والری پولیاکوف تقریباً ۴۳۸ روز متوالی از ژانویهٔ سال ۱۹۹۴ تا مارس ۱۹۹۵ را در ایستگاه فضایی میر (Mir) سپری کرد. از این رو او رکورد طولانی ترین سفر فضایی یکنفره بشر را به ثبت رسانده است _ و شاید رکورد دار لرزان ترین پاها به هنگام فرود باشد.
کوتاه ترین ماموریت فضایی
در پنجم ماه می سال ۱۹۶۱، آلن شپرد نخستین آمریکایی بود که پا به فضا گذاشت. او رکورد دیگری را نیز در آن سفر به ثبت رساند، رکوردی که تا به امروز برقرار است: کوتاهترین ماموریت فضایی بشر. سفر شپرد به زیر مدار زمین در حامل فریدم ۷ ناسا تنها ۱۵ دقیقه به طول انجامید و او در این سفر به ارتفاع ۱۸۵ کیلومتری از زمین رفت و درست در ۴۸۶ کیلومتری محل پرتاب خود از فلوریدا در اقیانوس اطلس فرود آمد. شپرد بعدها چندی بیشتر از این تجربه‌ی سفر فضایی کوتاه را کسب کرد. در سال ۱۹۷۱، او در ماموریت آپولو ۱۴ ناسا به ماه رفت. در طول این پرواز، این فضانورد ۴۷ ساله رکورد دیگری را به ثبت رساند، و به پیرترین فردی تبدیل شد که پا به سطح دنیای دیگری گذاشته است.
دورترین سفر فضایی
رکورد بیشترین فاصله از زمین بیش از چهار دهه است که برقرار و حفظ شده است. در آوریل سال ۱۹۷۰، تیم ماموریت آپولو ۱۳ ناسا به دور سمت دیگر ماه با ارتفاع ۲۵۴ کیلومتری سفر کردند، که در این سفر آنها ۴۰۰۱۷۱ کیلومتر از زمین فاصله گرفتند. این سفر دورترین سفر فضایی است که بشر از سیاره‌ی مادری خود انجام داده است.
بیشترین مجموع زمان سپری شده در فضا
فضانورد سرگئی کریکالف این رکورد را به ثبت رسانده است، که تقریباً کمی بیشتر از ۸۰۳ روز طی سفر فضایی می باشد. این زمان بیشتر از دو سال و دو ماه سپری شده در سفر پر سرعت و انرژی در حرکت به دور زمین با سرعت تقریباً ۲۸،۱۶۴ کیلومتر در ساعت می باشد. این رکورد برای زنان توسط فضانورد ناسا خانم پگی ویتسون به ثبت رسیده است، او کسی است که بیشتر از ۳۷۶ روز را در فضا به سر برد.
کریکالف عنوان دیگری را به ثبت رسانده است که از رسمیت کمتری برخوردار است: آخرین شهروند جماهیر شوروی. این فضانورد زمانی که کشورش در دسامبر سال ۱۹۹۱ از هم پاشیده شد در ایستگاه فضایی میر حضور داشت. هنگامی که کریکالف در مارس سال ۱۹۹۲ به زمین بازگشت به جای آنکه به جماهیر شوروی U.S.S.R بازگردد در واقع به روسیه بازگشت.
طولانی ترین فضاپیمایی که به طور مدام و مستمر مورد سکنی قرار گرفت
این رکورد به ایستگاه فضایی بین‌المللی تعلق دارد و روز به روز رشد میکند. تا ۲ نوامبر سال ۲۰۰۰، ۱۰۰ میلیارد دلار آزمایشگاه در حال حرکت حول مدار به طور مدام اشغال شده و مورد استفاده قرار گرفته است. این فاصله‌ی زمانی _ به اضافه دو روز، از زمان پرتاب اولین تیم ایستگاه فضایی در ۳۱ اکتبر سال ۲۰۰۰ _ به عنوان طولانی ترین دوره‌ی زمانی حضور مستمر بشر در فضا نیز شناخته شده است.
طولانی ترین ماموریت شاتل فضایی
شاتل فضایی کلمبیا در ماموریت STS_80 خود در ۱۹ نوامبر سال ۱۹۹۶ به فضا پرتاب شد. قرار بود که این شاتل ۵ دسامبر همان سال به زمین باز گردد، اما شرایط جوی بد و نامناسب این فرود را ۲ روز به عقب انداخت. هنگامی که در نهایت شاتل فضایی کلمبیا به خانه بازگشت تقریبا ۱۷ روز و ۱۶ ساعت در فضا بود _ یک رکورد برای ماموریت فضایی یک شاتل [ به یادماندنی ترین ماموریت‌های شاتل فضایی].
بیشترین زمان ِ ماندن بر سطح ماه
در دسامبر سال ۱۹۷۲، هریسون اشمیت و یوجین سرنان در ماموریت آپولو ۱۷ ناسا تقریبا کمتر از ۷۵ ساعت بیش از ۳ روز _ را به روی سطح ماه سپری کردند. همچنین این فضانوردان ۳ پیاده روی به روی سطح ماه را انجام دادند که مجموعا بیش از ۲۲ ساعت به طول انجامید.[چند انسان بر سطح ماه گام نهاده اند؟]
سریع ترین پرواز فضایی انسان
خدمه آپولو ۱۰ ناسا با ماموریت ماه، وقتی در ۲۶ می ۱۹۶۹ به زمین بر می گشتند به سرعت بالای ۳۹۸۹۷ کیلومتر در ساعت نسبت به زمین رسیدند که سریع ترین سرعتی است که تا کنون بشر با آن سفر کرده است. ماموریت آپولو ۱۰ به عنوان تمرینی برای اولین فرود انسان در قمر زمین دو ماه بعد در ۲۰ جولای، ۱۹۶۹ بود. فضانوردان آپولو ۱۰، سرنان، جان یانگ و تام استافورد در اتاقک فضایی چارلی براون و ماژول لونار اسنوپی (اتاقک فرود) خود به دور ماه چرخیدند. پس از آن، استافورد و سرنانقبل از بازگشت به سکو با ماژول چارلی براون،کاوشگر قمری اسنوپی را در ۱۵۲۴۳ متر از سطح ماه فرود آوردند.
بیشترین پرواز فضائی یک فضانورد
این مورد سهم دو فضانورد ناسا است. فرانکلین چانگ دیاز و جری راس، هر دو سرنشین سفینه های فضایی ناسا هفت بار به فضا رفتند. چانگ دیاز پروازهای خود را بین سال های ۱۹۸۶ و ۲۰۰۲ انجام داد، در حالی که راس پروازیها خود را بین سال های ۱۹۸۵ و ۲۰۰۲ انجام داد.
بیشترین راهپیمایی فضایی
فضانورد روسی آناتولی سالوویوف، ۱۶ راهپیمایی فضایی در مدت پنج ماموریت در دهه ۱۹۸۰ و دهه ۱۹۹۰ انجام داد. در رکورد دیگری-سالوویوف بیش از ۸۲ ساعت را خارج از فضاپیمای خود در گشت و گذار در فضا به سر برد. [۱۰ ماموریت علمی برتر اتحاد جماهیر شوروی و روسیه]
طولانی ترین راهپیمایی فضایی به صورت منفرد
در تاریخ ۱۱ مارس ۲۰۰۱، فضانوردان ناسا جیم واس و سوزان هلمز، ۸ ساعت و ۵۶ دقیقه را خارج از شاتل فضایی دیسکاوری و ایستگاه فضایی بین المللی در ماموریت STS-102 گذراندند، کارهای تعمیر و نگهداری را انجام دادند و آزمایشگاه در حال چرخش را برای ورود ماژول دیگر آماده کردند. این طولانی ترین راهپیمایی فضایی در تاریخ بوده است.
بزرگترین گردهمایی فضایی
این ممکن است بدشگون به نظر برسد، اما رکورد بزرگترین گردهمایی انسان در فضا ۱۳ نفر می باشد – که در طول ماموریت STS-127 شاتل سرنشین دار اندور ناسا در سال ۲۰۰۹ صورت گرفت. در جولای ۲۰۰۹، شاتل اندور روی ایستگاه فضایی بین المللی قرار گرفت. سپس خدمه هفت نفره شاتل به روی عرشه آزمایشگاه در حال چرخش رفتند و به شش نفر حاضر در آنجا پیوستند. جمع ۱۳ نفره بزرگترین جمع انسانی در فضا در آن زمان بود. در حالی که پس از آن شاتل ناسا و خدمه ایستگاه به رکورد ۱۳ نفره رسیدند و از همان زمان همچنان در صدر قرار گرفته است.
گردهمایی بیشترین زنان در فضا
این رکورد برای چهار زن می باشد که به طور همزمان در مدار زمین قرار گرفتند. در آوریل سال ۲۰۱۰ فضانورد ِ ناسا، تریسی کالدول دایسن با فضاپیمای روسی سایوز به ایستگاه فضایی بین المللی رفت. او به فضانوردان، استفانی ویلسون و دوروتی متکالف- لیندن و فضانورد ژاپنی نائوکو یامازاکی پیوست که در شاتل فضایی دیسکاوری در ماموریت STS-131 خود به دور زمین می چرخیدند.
گران ترین سفینه فضایی
با مشارکت تعدادی از کشورها ساخت ایستگاه فضایی بین المللی آغاز شد که حدودا به اندازه یک زمین فوتبال است. این ایستگاه در سال ۱۹۹۸، اندازه ی یک خانه با پنج اتاق خواب بود که در سال ۲۰۱۲ تکمیل شد، اگر چه هنوز هم در حال گسترش است. هزینه آزمایشگاه در حال چرخش فضایی، ۱۰۰ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۱ برآورد شده که باعث می شود این ایستگاه گران ترین ساختار فضایی ساخته شده باشد. این هزینه با توجه به ماژول های بیشتر و زمان اجرایی ایستگاه، افزایش خواهد یافت.
بزرگترین سفینه فضایی ای که تاکنون ساخته شده است
بار دیگر ایستگاه فضایی بین المللی برنده است. این آزمایشگاه در حال چرخش، محصول پنج سازمان فضایی به نمایندگی بیش از ۱۵ کشور جهان است. از یک انتها تا انتهای دیگر ستون فقرات این ایستگاه، حدود ۱۰۹ متر میباشد. آرایه های خورشیدی بزرگی در انتهای هر ستون وجود دارد و بال هایی با طول ۷۳ متر دارد. فضانوردانی که در داخل یک سری از اتصالاتی زندگی می کنند که ماژول های تحت فشار هستند و به ستون اصلی متصل است. این ماژول ها دارای یک فضای قابل سکونت، تقریبا معادل کابین داخلی یک بوئینگ ۷۴۷ است.
در حال حاضر کارکنان این ایستگاه شش فضانورد هستند، اما هنگام بازدید یک سفینه دیگر – مانند سایوز روسی یا شاتل ناسا با خدمه کامل آن- که در عرشه آن پهلو می گیرد، این جمعیت به ۹ و ۱۳ نفر می رسد. این ایستگاه فضایی آنقدر بزرگ است که اگر تماشاگران آسمان صافی داشته باشند و بدانند که به کجا نگاه می کنند، به راحتی می توانند آن را با چشم غیر مسلح از زمین ببینند. این ایستگاه به صورت یک نور روشن با حرکت سریع به نظر می رسد که می تواند مانند ستاره درخشان (شباهنگ) یا سیاره ی ناهید، بسته به شرایط مشاهده می درخشد.
ترجمه: تحریریه سایت علمی بیگ بنگ / منبع: space.com
