ایران اکازیون:در تاریخ ۹ آوریل سال ۱۹۵۹، سازمان ملی هوانوردی و فضایی امریکا(ناسا) اولین فضانوردان امریکایی را در مطبوعات معرفی کرد: اسکات کارپتنر، ال. گوردون کوپر جونیور، جان اچ گلن جونیور، ویرژیل «گاس» گریسوم، والتر شیرا جونیور، آلن شپرد جونیور، و دونالد شلایتون. این هفت نفر که همگی خلبانان نظامی بودند، از بین گروهی با ۳۲ داوطلب برای شرکت در پروژه‌ی مرکوری، یعنین خستین برنامهی فضایی سرنشین‌دار امریکا، به دقت انتخاب شدند. ناسا برنامه‌ریزی کرد که پروازهای مداری سرنشین‌دار را در سال ۱۹۶۱ آغاز کند.
به گزارش بیگ بنگ، در ۴ اکتبر سال ۱۹۵۷، اتحاد جماهیر شوروی، وقتی که اولین ماهواره به نام اسپوتینک، را به مدار زمین پرتاب کرد، اولین پیروزی «رقابت فضایی» را به نفع خود ثبت کرد. ایالات متحده در پاسخ، تلاش‌های مختلف فضایی نظامی و غیرنظامی خود را در ناسا، که خود را وقف فائق آمدن بر پرواز فضایی سرنشین‌دار شوروی کرده بود، تقویت و مستحکم کرد. در ژانویه‌ی سال ۱۹۵۹، ناسا فرآیند انتخاب فضانورد را آغاز کرد؛ و از بین پرونده‌ی ۵۰۵ خلبان نظامی، ۱۱۰ داوطلب را انتخاب کرد. این تعداد به طور دلخواه به سه گروه تقسیم شد، و دو گروه اول به واشنگتن گزارش شدند. به دلیل وجود داوطلبان بسیار، گروه سوم حذف شد. از ۶۲ خلبانی که داوطلب شده بودند، مشخص شد که قد شش نفر از آنها از زمان آخرین معاینه‌ی پزشکی خود بیش از حد رشد کرده بود. با اعمال آزمون‌های کتبی، مصاحبه، و بررسی سوابق پزشکی، تعداد داوطلبان به ۳۶ نفر کاهش یافت. بعد از یادگیری آزمایشات جسمی و روانی برنامه‌ریزی‌شده برای آنها، چهار نفر از این افراد حذف شدند.
۳۲ داوطلب نهایی به درمانگاه لاولیس در آلبوکرکی، نیومکزیکو، رفتند؛ جایی که تحت معاینات پزشکی و روانی جامع قرار گرفتند. با این حال ثابت شد که این افراد بسیار سالم هستند و فقط یک نفر از آنها حذف شد. سپس ۳۱ نفر باقی‌مانده به آزمایشگاه هواپزشکی رایت در دیتون، اوهایو، رفتند؛ و در آنجا در خسته‌کننده‌ترین بخش فرآیند انتخاب بودند. این افراد به مدت شش روز و سه شب در معرض شکنجه‌های مختلفی قرار گرفتند تا تحمل آنها در برابر استرس روانی و فیزیکی مورد آزمایش قرار گیرد. در میان آزمایشات دیگر، داوطلبان مجبور بودند یک ساعت را در اتاق فشار سپری کنند؛این اتاق فشار به گونه ای شبیه‌سازی شده بود که گویی در ارتفاع حدود ۲۰۰۰۰ متری هستند؛ و دو ساعت را در اتاقی که تا ۱۳۰ فارنهایت گرم شده بود سپری کنند. پس از یک هفته، ۱۸ داوطلب باقی ماندند. کمیته‌ی انتخاب باید از میان این افراد، شش نفر را بر اساس مصاحبات انتخب کند؛ اما هفت داوطلب آن قدر قوی بودند که کمیته هر هفت نفر را انتخاب کرد.
بعد از اعلام شدن اسامی، این «هفت مرکوری» شهرت یک شبه به دست آورند. با این حال، پروژه‌ی مرکوری با موانع اولیه‌ای مواجه بود؛ و در تاریخ ۱۲ آوریل سال ۱۹۶۱، یوری گاگارین فضانورد شوروی، در اولین پرواز فضایی سرنشین‌دار جهان، به مدت ۱۰۸ دقیقه زمین را دور زد. کمتر از یک ماه بعد، در روز ۵ ماه می، فضانورد آلن شپرد در پرواز زیرمداری با موفقیت به فضا پرتاب شد.
در تاریخ ۲۰ فوریه‌ی سال ۱۹۶۲، در گامی بزرگ برای برنامهی فضایی ایالات متحده، جان گلن اولین امریکایی بود که زمین را دور زد. ناسا تا اواخر دهه‌ی ۱۹۶۰، در دستاوردهای فضایی به دنبال کردن شوروی ادامه داد؛ یعنی تا زمانی که برنامهی آپولوی ناسا اولین انسان‌ها را روی ماه قرار داد و با خیال راحت به زمین برگرداند. در سال ۱۹۹۸، جان گلن، سی و شش سال بعد از اولین پرواز فضایی خود، دوباره به فضا سفر کرد. پس از آن، گلن در ۷۷ سالگی بخشی از سرنشینان دیسکاوری شاتل فضایی بود؛ خدمه‌ی دیسکاوری شاتل فضایی در تاریخ ۲۹ اکتبر سال ۱۹۹۸ برای ماموریت تحقیقاتی ۹ روزه به فضا پرتاب شدند. در میان تحقیقات سرنشینان، مطالعه‌ای از پرواز به فضا و روند پیری هم وجود داشت.
ترجمه: زهرا جهانبانی/ سایت علمی بیگ بنگ
منبع: history.com
