ایران اکازیون:کهکشان راه شیری چه رنگی است؟ کهکشان ما از داخل تلسکوپ موجودات بیگانه فضایی چه رنگی به نظر می رسد؟به نظر می‌رسد اسم کهکشان ما برگرفته از رنگش است ولی به دلایل نادرستی.
کهکشان راه شیری چه رنگی است؟
مطالعات ستاره شناسان روی این مسئله متمرکز شده است که از بیرون کهکشان ما چگونه و با چه رنگی دیده می شود، محققان رنگ سفید را پیشنهاد کرده اند که البته در مواقع طلوع یا غروب خورشید طیف های خاصی به سفید اضافه می شود. به گفته دکتر جفری نیومن (Dr. Jeffrey Newman) بهترین رنگ برای کهکشان راه‌شیری بدلیل سن متوسط این کهکشان و قرار گیری در بین کهکشان های جوان و پیر سفید است. اجداد ما هنگامی که در آسمان نوار کهکشان ما را که به چشم انسان به رنگ شیری دیده می شد را می‌دیدند، این اسم را به آن دادند. چون چشم انسان در طول‌موج های بلند حساسیت کمی به تشخیص رنگ دارد. قسمت‌هایی از کهکشان راه‌شیری به رنگ زرد یا قرمز است و در بعضی قسمت‌ها آبی، ولی چشم نمی‌تواند شدت رنگ قرمز دیده می شود.
ما از روی کهکشانهای دیگر می‌توانیم به طور کامل رنگ و درخشندگی آنها را بسنجیم. رنگ و درخشندگی ابزار خوبی در ستاره‌شناسی است چون به ما کمک می‌کنند تا اطلاعاتی را از ستاره‌ها و کهکشانهای مشابه راه شیری به دست آوریم. متاسفانه ما تصویر کلی کهکشانمان را از بیرون نمی‌بینیم، به همین دلیل به روش‌های دیگری متوسل می‌شویم. نه تنها ما از داخل کهکشان به آن می‌نگریم بلکه دید ما توسط غبار ابری و غبار میان‌ستاره‌ای مسدود می‌شود، چون غبار میان‌ستاره‌ای نور را پراکنده می‌کند. ما قادر به دیدن ۱۰۰۰ تا ۲۰۰۰ سال‌نوری در هر جهت از کهکشان هستیم در صورتی که کهکشان راه‌شیری ۱۰۰,۰۰۰ سال‌نوری وسعت دارد. در عوض بجای اینکه مستقیما به کهکشان راه‌شیری نگاه کنیم، کهکشان‌هایی را بررسی می‌کنیم که شبیه راه‌شیری هستند و می‌توان رنگ و درخشندگی آن را تعیین کرد. رنگ راه‌شیری می‌تواند جزو دسته کهکشانهای آبی تلقی شود و هم می‌تواند جزو دسته کهکشانهای قرمز باشد. کهکشانهای قرمز متشکل از ستاره‌های پیر است، در حالی که کهکشانهای آبی شامل ستاره‌های جوان هستند.
گستردگی کهکشان راه شیری
کهکشان راه شیری متشکل از یک صفحهٔ نواری شکل و مارپیچی است که بخشی از گروه کهکشانهای همجوار است. این کهکشان یکی از میلیاردها کهکشان در جهان قابل مشاهده است. این کهکشان بسته به تعداد کوتوله های کم رنگی که مشاهده آنها برای ما سخت است بین ۲۰۰ الی ۴۰۰ میلیارد ستاره دارد. رقم دقیق بسته به ستاره‌های با حجم بسیار کم است، که تعدادشان بسیار زیاد است. این را می‌توان با یک تریلیون ستارهٔ کهکشان مجاور، آندرومدا، مقایسه کرد. صفحهٔ ستاره‌ای لبهٔ تیزی ندارد و شعاع آن تا جایی است که هیچ ستاره‌ای وجود ندارد. بیشترین ستارگان در صفحه ای به قطر ۱۰۰ هزار سال نوری و ضخامت ۱۰۰۰ سال نوری قرار دارد. درک چنین فواصل طولانی در ذهن کار بسیار سختی است. فاصله ۱۰۰ هزار سال نوری یعنی نور با سرعت معادل ۳۰۰ هزار کیلومتر در ثانیه باید به مدت ۱۰۰ هزار سال طی طریق کند تا بتواند طول کهکشان را بپیماید. یا اگر مسئله رو طور دیگر بیان کنیم فاصله خورشید با نپتون که دورترین سیاره منظومه شمسی است حدود ۴ ساعت نوری است. پس شما باید ۲۲۰ میلیون منظومه خورشیدی را کنار هم بچینید تا بتوانید درازای کهکشان راه شیری را پر کنید.
بازوهای کهکشان راه شیری
کهکشان ما از نوع کهکشان مارپیچی میله ای است، تا همین چند وقت پیش تصور می شد کهکشان ما فقط چهار بازوی مارپیچ دارد: ۱) پرسئوس یا برساووش ۲) نورما ۳) اسکوتوم- سنتاروس ۴) کارینا- ساژیتاریوس که خورشید در یکی از شاخه های جانبی این بازوی آخر موسوم به خار جبار قرار دارد. اما اینک دریافته اند که یک بازوی دیگر موسوم به بازوی خارجی که ادامه بازوی نورماست نیز وجود دارد. نزدیک لبه داخلی خار جبار ستاره آشنای کهکشان ما قرار گرفته است. اینک می دانیم خورشید که زمانی تصور می شد ستاره ای متوسط و معمولی در کهکشان ماست درخشان تر از ۹۵ درصد ستارگان راه شیری است. در فاصله بین ۷۰ تا ۱۰۰ هزار سال نوری از خورشید مرکز کهکشان وجود دارد که یک ابر سیاهچاله پر جرم و خوشه‌های ستاره‌ای کروی زیادی وجود دارد.
با اینکه راه‌شیری هنوز هم ستاره‌هایی را تولید می‌کند ولی در حال نزدیک شدن به پایان عمر خود است. چند میلیارد سال بعد، کهکشان ما به مکان کسل کننده‌ای تبدیل خواهد شد، اکثر ستاره‌ها در حال اتمام انرژی خود هستند، بدون اینکه ستاره‌ی جدیدی متولد شده و جایگزین شود. به تدریج بازوهای مارپیچی راه‌شیری تیره‌تر خواهند شد، چون هیچ ستاره‌ی آبی باقی نخواهد ماند.
منابع: Milky Way , universetoday , Wonders of the Universe
